Πόσο όμορφο, πόσο ανθρώπινο...
Εκεί είναι μάτια μου δίπλα σου,
ακόμα κι αν σας χωρίζουν πόλεις,
σύνορα, νύχτες, μέρες, στιγμές ή αιώνες.
Εκεί είναι.
Δεν πεθαίνει η αγάπη καρδιά μου,
όταν είναι αληθινή.
Μέχρι να την κάνω στα θυμαράκια,
θα το φωνάζω κάποιος λογικός θα με ακούσει.
Εκεί είναι ότι φαντάζει και ανασαίνει ως αληθινό,
δεν χάνεται.
Απομονώνεται ψάχνεται και επιστρέφει.
Αν όχι ήταν λίγη η αγάπη,
δακρυσμένη η ειλικρίνειά της,
σπασμένα τα όνειρά της από την αρχή.
Κάνε όνειρα.
Κάποιος μου στέρησε κάποτε αυτό το δικαίωμα.
Αλλά συνέχισα να κάνω.
ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
Δεν είμαστε μεγαλόκαρδοι όλοι.
Ούτε σέρνουμε τις ίδιες ευαισθησίες.
Χαμογέλα.
Οι αποστάσεις δεν υπάρχουν.
Εμείς τις δημιουργούμε.
Κάποτε μου είπαν πως η απόρριψη ή η φυγή
δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται.
Πολλοί φοβούνται τα έντονα συναισθήματα.
Προτιμούν την χλιαρότητα μιάς θαμπής καθημερινότητας
γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί.
Κάποιος μου έμαθε να είμαι συγκεκριμένη.
Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν αγάπη μου.
Εμείς πεθαίνουμε.
Περνώντας σε άλλες διαστάσεις.
Κι αυτές μαζί.
Σαν κάτι γήινα δώρα που λαχταράνε αιώνιους έναστρους ουρανούς,
σαν κι αυτόν που συχνά γράφουμε εδώ,
εμείς τις φωτεινές ευχές μας.
Χθες κύτταξα ψηλά,
είδα λίγα άστρα,
βαριά σύννεφα,
κουρασμένες ελπίδες.
Αγάπησα και τους εχθρούς μου χθες βραδάκι.
Εκεί στη βεράντα που κουρνιάζω και ξαπλωμένη κυττώ ψηλά,
γνωρίζοντας εμένα τους φόβους τα πάθη τα γέλια τις χαρές τα όνειρα.
Φαινομενικά ήμουν μόνη.
Αλλά δίπλα μου είχα όλους αυτούς αυτές που καθημερινά ομορφαίνουν τη ζωή
με το κελαρυστό γέλιο τις ατάκες, τις γκάφες, τα κοινά οράματα, τις φάρσες
και τις μικρές στιγμές που μοιραζόμαστε.
Αληθινό είναι αυτό που είναι κοντά σου.
Που φεύγει.
Αλλά επιστρέφει.
Αληθινό είναι το χέρι που κρατάς,
το στόμα που φιλάς
το βλέμμα που ατενίζεις.
Αληθινό είναι το χάδι που στολίζει την αφή σου.
Πέτα το ψέμα.
Ταξίδεψε στο φως.
Οποιος αγαπάει δεν χάνεται.
Αν χαθεί, καλή του ώρα.
Στο βαθμό που γνωρίζετε την αγάπη γίνεστε η αγάπη!
Η αγάπη είναι κάτι παραπάνω από ένα συναίσθημα!
Είναι μία φυσική δύναμη και πρέπει συνεπώς να περικλείει την αλήθεια.
Παρασκευή 14 Μαΐου 2010
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Σε όσους έχασα......
Σ' όσους έχασα νωρίς
και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω.
Αυτές τις μέρες μου έρχονται
πολλά πρόσωπα στο μυαλό...
Πρόσωπα που έχασα νωρίς...
"Νωρίς" με την κάθε έννοια που μπορούμε να δώσουμε...
Πρόσωπα που τώρα με βλέπουνε από ψηλά
και που δεν πρόλαβα να ζήσω μαζί τους αρκετά...
Να περάσω μαζί τους στιγμές που να έχω να θυμάμαι
ακόμα και τώρα που απουσιάζουνε και λυπάμαι ...
Οι κάποια άλλα άτομα που έφυγαν νωρίς από κοντά μου
αλλά όχι για τους ουρανούς,
ίσως για άλλη χώρα,
για άλλη πόλη,
για άλλο έρωτα?
Όλοι τους πρόσωπα που αυτές τις μέρες τα χρειάζομαι
και τα θυμάμαι όλο και πιο έντονα...
Δεν ξέρω αλλά η θύμηση τους με σκοτώνει,
με πληγώνει,
με μαχαιρώνει...
Όλοι έρχονται κοντά μας για κάποιο λόγο
αλλά δυστυχώς η παρουσία τους στην ζωή μας έχει μια ημερομηνία λήξης
και το μόνο που μένει τελικά είναι μια απλή ανάμνηση,
ένα πόνος και κάποιες φορές ένα "γιατί".
Μερικούς όμως ο χρόνος που τους δίνεται
για να ζήσουν στο πλάι μας είναι πολύ λίγος
και έτσι οι αναμνήσεις μας μαζί τους ελάχιστες.
Σκέφτομαι και τα άτομα που μένουν μακριά μου,
όσο και αν τους προσμένει η καρδιά μου...
Ανθρώπους που είμαι έξω απ' την ζωή τους,
γιατί δεν θελήσανε να ακούσουν την ψυχή τους .
Πρόσωπα που νιώθω πως κι αυτά τα έχω χάσει,
αφού πριν έρθουνε καλά καλά,
για άλλα μέρη άνοιξαν φτερά.
Αν και σας έχασα πριν ακόμη σας ζήσω,
πάντα στο πλάι μου θα ήσαστε
δεν θα σας αφήσω πίσω.
Σαν μια γλυκιά ανάμνηση,
σαν ένα ωραίο δώρο θα σας θυμάμαι πάντοτε
και ας έμεινα με πόνο...
Σ' όσους έχασα νωρίς ...
Και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω...
Ακόμη σας χρειάζομαι ...
και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω.
Αυτές τις μέρες μου έρχονται
πολλά πρόσωπα στο μυαλό...
Πρόσωπα που έχασα νωρίς...
"Νωρίς" με την κάθε έννοια που μπορούμε να δώσουμε...
Πρόσωπα που τώρα με βλέπουνε από ψηλά
και που δεν πρόλαβα να ζήσω μαζί τους αρκετά...
Να περάσω μαζί τους στιγμές που να έχω να θυμάμαι
ακόμα και τώρα που απουσιάζουνε και λυπάμαι ...
Οι κάποια άλλα άτομα που έφυγαν νωρίς από κοντά μου
αλλά όχι για τους ουρανούς,
ίσως για άλλη χώρα,
για άλλη πόλη,
για άλλο έρωτα?
Όλοι τους πρόσωπα που αυτές τις μέρες τα χρειάζομαι
και τα θυμάμαι όλο και πιο έντονα...
Δεν ξέρω αλλά η θύμηση τους με σκοτώνει,
με πληγώνει,
με μαχαιρώνει...
Όλοι έρχονται κοντά μας για κάποιο λόγο
αλλά δυστυχώς η παρουσία τους στην ζωή μας έχει μια ημερομηνία λήξης
και το μόνο που μένει τελικά είναι μια απλή ανάμνηση,
ένα πόνος και κάποιες φορές ένα "γιατί".
Μερικούς όμως ο χρόνος που τους δίνεται
για να ζήσουν στο πλάι μας είναι πολύ λίγος
και έτσι οι αναμνήσεις μας μαζί τους ελάχιστες.
Σκέφτομαι και τα άτομα που μένουν μακριά μου,
όσο και αν τους προσμένει η καρδιά μου...
Ανθρώπους που είμαι έξω απ' την ζωή τους,
γιατί δεν θελήσανε να ακούσουν την ψυχή τους .
Πρόσωπα που νιώθω πως κι αυτά τα έχω χάσει,
αφού πριν έρθουνε καλά καλά,
για άλλα μέρη άνοιξαν φτερά.
Αν και σας έχασα πριν ακόμη σας ζήσω,
πάντα στο πλάι μου θα ήσαστε
δεν θα σας αφήσω πίσω.
Σαν μια γλυκιά ανάμνηση,
σαν ένα ωραίο δώρο θα σας θυμάμαι πάντοτε
και ας έμεινα με πόνο...
Σ' όσους έχασα νωρίς ...
Και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω...
Ακόμη σας χρειάζομαι ...
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
Αυτοκτονια
Αυτές τις μέρες οι σκέψεις μου έχουν στήσει έναν παράξενο χορό με τις λέξεις "πόνος" και "αυτοκτονία"!!!
Δεν αναλογίζομαι τις λέξεις αυτές μαζί,
όμως την κάθε μια χωριστά!!!
Βέβαια αν ψάξεις καλά θα δεις,
πως ταιριάζουν αρκετά μεταξύ τους
και πάνε και αυτά χέρι χέρι!!!
Για παράδειγμα κάποιός αυτοκτονεί
επειδή δεν αντέχει έναν (ή και πολλούς) πόνο άσχετα αν αυτός είναι ψυχικός ή σωματικός ή συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν και τα δυο είδη!!! Επίσης η αυτοκτονία κάποιου προκαλεί πόνο???? Αφήνω όμως τις σχέσεις μεταξύ πόνου και αυτοκτονίας
και επικεντρώνομαι αυτή την φορά στην αυτοκτονία!!!
Όπως είπα πριν, οι σκέψεις μου κάνουν έναν παράξενο χορό με αυτή τη λέξη!!!
Άραγε και μόνο το άκουσμα της τι σκέψεις σας προκαλεί????
Στο μυαλό μας αυτοκτονία = θάνατος,
διαφυγή, δειλία, βλακεία, κορεσμός, έλλειψη,
αδιέξοδος, εκδίκηση, απελευθέρωση , επιλογή????
Άραγε τα πράγματα είναι όντως τόσο σύνθετα???
Γιατί πρέπει κάποιος να σκεφτεί πολύ πριν αυτοκτονήσει???
Γιατί οι περισσότεροι καταδικάζουν αυτήν την πράξη???
Γιατί υπάρχουν σοβαροί και γελοίοι λόγοι να αυτοκτονήσει κάποιος????
Γιατί οι περισσότεροι απλά παρατηρούν????
Παρατηρούν τις αιτίες,
τα γεγονότα, την κατάληξη ,
και τα άτομα που άφησε πίσω ο αυτόχειρας!!!
Πόσοι από αυτούς που περνάνε δίπλα από αυτή τη λέξη
(αυτοκτονία) κάθονται να αναλογιστούν βαθύτερα????
Δεν λέω να σκεφτούν τον ψυχικό κόσμο του αυτόχειρα!!!
Εξάλλου ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους !!!!
Και ξέρω καλά πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον άλλον!!!
Να αγγίξει τις σκέψεις του ναι!!!
Μα να τις νιώσει με τίποτα!!!
Από την άλλη, είναι όντως τόσο απλό????
Θέλω να αυτοκτονήσω και το κάνω????
Τσάκ μπάμ και τίποτα δεν έγινε ????
Συγνώμη για την ωμότητα!!!
Μα δεν ξέρω,
δεν μπορώ να αντιληφθώ την απλή πλευρά του γεγονότος!!!
Ίσως δεν μπορώ να δεχτώ την επιλογή!!!
Εσείς μπορείτε????
Σκέφτομαι πως η αυτοκτονία,
μπορεί να αγγίξει τον καθένα!!!
Οι μισοί από μας ζούμε στην κατάθλιψη χωρίς καν να το γνωρίζουμε!!
Το ονομάζουμε ανία, ρουτίνα κτλ και όμως είναι κατάθλιψη!!!
Άλλοι έχουν μια ζωή κάτω από πίεση!!
Πίεση που την ασκούμε οι ίδιοι ,
τις περισσότερες φορές, στον εαυτό μας,
με αποτέλεσμα αυτό να μας οδηγεί στην δυστυχία!!!
Ε τώρα όντως σας μπέρδεψα!!!!
Και καλώς θα αναρωτηθείτε !!!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους???
Γιατί κάνω μόνο αναφορές και δεν κάθομαι να τα οργανώσω???
Λίγο να βρω την αλληλουχία των σκέψεων μου
και μετά να σας τα παρουσιάσω???
Εμ γιατί εδώ γράφω σκέψεις που έρχονται στο λεπτό!!!!
Γιατί σε αυτό το σημείο βρίσκομαι εγώ!!!!!
Γιατί θέλω να δώσω πρώτα σε εμένα ,
και μετά τους άλλους την επιφάνεια
απ΄ όπου θα πάρουν αφορμές για δικές τους σκέψεις
και όχι να δώσω έτοιμο φαγητό μασημένο με δικά μου δόντια!!!!
Δεν είναι σωστό ούτε και ωφέλιμο!!!
Σκέφτομαι λοιπόν πως αν για κάποιον ,
οποιονδήποτε λόγω αποφάσιζα να αυτοκτονήσω, τι θα γινόταν???
Για μένα βεβαίως τίποτα!!!
Δεν θα ένιωθα!!!
Θα είχα κάνει κάτι που είχα αποφασίσει εγώ!!!
Ίσως αυτό μου έδινε την αίσθηση ελευθερίας και ελέγχου της ζωής μου!!!
Από εκεί και μετά?????
Ποιους θα επηρέαζα με τον θάνατο μου???
Ποιοι θα έκλαιγαν στα αλήθεια για μένα????
Και αυτοί που δεν έκλαιγαν????
Μήπως αυτούς τους εκτιμούσα περισσότερα από μερικούς άλλους????
Πώς θα ήταν ο κόσμος μου χωρίς εμένα????
Για την οικογένεια μου δεν θα αναφέρω
διότι γνωρίζω πως θα πονούσαν πολύ, αφάνταστα!!!!
Οι φίλοι μου???
Ποιοι φίλοι μου????
Στα αλήθεια μερικοί από αυτούς ίσως να μην το μάθαιναν ποτέ!!!
Θα νόμιζαν πως απλώς τους ξέχασα και έφυγα!!!!
Το γνωστό «χαθήκαμε» που λέει ο κόσμος!!!
Μερικοί από αυτούς ίσως το μάθαιναν μετά από χρόνια!!!
Τι θα λέγανε άραγε????
Ποιοι θα σκεφτόταν τις σκέψεις μου????
Τους λόγους μου????
Ποιοι θα κοίταζαν τα πράγματα μου και θα γέμιζαν αναμνήσεις????
Θα σκεφτόταν την τελευταία μας συνάντηση????
Τις τελευταίες μας κουβέντες????
Το πώς περπατούσα,
πως γελούσα,
πως αντιδρούσα,
πως μισούσα
και πως αγαπούσα,
πως αγνάντευα
και πως κοιτούσα!!!
Ποια άτομα θα με σκεφτόταν τόσο έντονα
ώστε θα ξαναζωντάνευα μπροστά τους.????
Σκέψεις που δεν θα απαντήσω ποτέ γιατί είμαι πολύ "δειλή "
ή πολύ "θαρραλέα" για να γίνω αυτόχειρας!!!!
Δεν αναλογίζομαι τις λέξεις αυτές μαζί,
όμως την κάθε μια χωριστά!!!
Βέβαια αν ψάξεις καλά θα δεις,
πως ταιριάζουν αρκετά μεταξύ τους
και πάνε και αυτά χέρι χέρι!!!
Για παράδειγμα κάποιός αυτοκτονεί
επειδή δεν αντέχει έναν (ή και πολλούς) πόνο άσχετα αν αυτός είναι ψυχικός ή σωματικός ή συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν και τα δυο είδη!!! Επίσης η αυτοκτονία κάποιου προκαλεί πόνο???? Αφήνω όμως τις σχέσεις μεταξύ πόνου και αυτοκτονίας
και επικεντρώνομαι αυτή την φορά στην αυτοκτονία!!!
Όπως είπα πριν, οι σκέψεις μου κάνουν έναν παράξενο χορό με αυτή τη λέξη!!!
Άραγε και μόνο το άκουσμα της τι σκέψεις σας προκαλεί????
Στο μυαλό μας αυτοκτονία = θάνατος,
διαφυγή, δειλία, βλακεία, κορεσμός, έλλειψη,
αδιέξοδος, εκδίκηση, απελευθέρωση , επιλογή????
Άραγε τα πράγματα είναι όντως τόσο σύνθετα???
Γιατί πρέπει κάποιος να σκεφτεί πολύ πριν αυτοκτονήσει???
Γιατί οι περισσότεροι καταδικάζουν αυτήν την πράξη???
Γιατί υπάρχουν σοβαροί και γελοίοι λόγοι να αυτοκτονήσει κάποιος????
Γιατί οι περισσότεροι απλά παρατηρούν????
Παρατηρούν τις αιτίες,
τα γεγονότα, την κατάληξη ,
και τα άτομα που άφησε πίσω ο αυτόχειρας!!!
Πόσοι από αυτούς που περνάνε δίπλα από αυτή τη λέξη
(αυτοκτονία) κάθονται να αναλογιστούν βαθύτερα????
Δεν λέω να σκεφτούν τον ψυχικό κόσμο του αυτόχειρα!!!
Εξάλλου ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους !!!!
Και ξέρω καλά πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον άλλον!!!
Να αγγίξει τις σκέψεις του ναι!!!
Μα να τις νιώσει με τίποτα!!!
Από την άλλη, είναι όντως τόσο απλό????
Θέλω να αυτοκτονήσω και το κάνω????
Τσάκ μπάμ και τίποτα δεν έγινε ????
Συγνώμη για την ωμότητα!!!
Μα δεν ξέρω,
δεν μπορώ να αντιληφθώ την απλή πλευρά του γεγονότος!!!
Ίσως δεν μπορώ να δεχτώ την επιλογή!!!
Εσείς μπορείτε????
Σκέφτομαι πως η αυτοκτονία,
μπορεί να αγγίξει τον καθένα!!!
Οι μισοί από μας ζούμε στην κατάθλιψη χωρίς καν να το γνωρίζουμε!!
Το ονομάζουμε ανία, ρουτίνα κτλ και όμως είναι κατάθλιψη!!!
Άλλοι έχουν μια ζωή κάτω από πίεση!!
Πίεση που την ασκούμε οι ίδιοι ,
τις περισσότερες φορές, στον εαυτό μας,
με αποτέλεσμα αυτό να μας οδηγεί στην δυστυχία!!!
Ε τώρα όντως σας μπέρδεψα!!!!
Και καλώς θα αναρωτηθείτε !!!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους???
Γιατί κάνω μόνο αναφορές και δεν κάθομαι να τα οργανώσω???
Λίγο να βρω την αλληλουχία των σκέψεων μου
και μετά να σας τα παρουσιάσω???
Εμ γιατί εδώ γράφω σκέψεις που έρχονται στο λεπτό!!!!
Γιατί σε αυτό το σημείο βρίσκομαι εγώ!!!!!
Γιατί θέλω να δώσω πρώτα σε εμένα ,
και μετά τους άλλους την επιφάνεια
απ΄ όπου θα πάρουν αφορμές για δικές τους σκέψεις
και όχι να δώσω έτοιμο φαγητό μασημένο με δικά μου δόντια!!!!
Δεν είναι σωστό ούτε και ωφέλιμο!!!
Σκέφτομαι λοιπόν πως αν για κάποιον ,
οποιονδήποτε λόγω αποφάσιζα να αυτοκτονήσω, τι θα γινόταν???
Για μένα βεβαίως τίποτα!!!
Δεν θα ένιωθα!!!
Θα είχα κάνει κάτι που είχα αποφασίσει εγώ!!!
Ίσως αυτό μου έδινε την αίσθηση ελευθερίας και ελέγχου της ζωής μου!!!
Από εκεί και μετά?????
Ποιους θα επηρέαζα με τον θάνατο μου???
Ποιοι θα έκλαιγαν στα αλήθεια για μένα????
Και αυτοί που δεν έκλαιγαν????
Μήπως αυτούς τους εκτιμούσα περισσότερα από μερικούς άλλους????
Πώς θα ήταν ο κόσμος μου χωρίς εμένα????
Για την οικογένεια μου δεν θα αναφέρω
διότι γνωρίζω πως θα πονούσαν πολύ, αφάνταστα!!!!
Οι φίλοι μου???
Ποιοι φίλοι μου????
Στα αλήθεια μερικοί από αυτούς ίσως να μην το μάθαιναν ποτέ!!!
Θα νόμιζαν πως απλώς τους ξέχασα και έφυγα!!!!
Το γνωστό «χαθήκαμε» που λέει ο κόσμος!!!
Μερικοί από αυτούς ίσως το μάθαιναν μετά από χρόνια!!!
Τι θα λέγανε άραγε????
Ποιοι θα σκεφτόταν τις σκέψεις μου????
Τους λόγους μου????
Ποιοι θα κοίταζαν τα πράγματα μου και θα γέμιζαν αναμνήσεις????
Θα σκεφτόταν την τελευταία μας συνάντηση????
Τις τελευταίες μας κουβέντες????
Το πώς περπατούσα,
πως γελούσα,
πως αντιδρούσα,
πως μισούσα
και πως αγαπούσα,
πως αγνάντευα
και πως κοιτούσα!!!
Ποια άτομα θα με σκεφτόταν τόσο έντονα
ώστε θα ξαναζωντάνευα μπροστά τους.????
Σκέψεις που δεν θα απαντήσω ποτέ γιατί είμαι πολύ "δειλή "
ή πολύ "θαρραλέα" για να γίνω αυτόχειρας!!!!
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Αγκάθι στη καρδιά!!!!
Και είπα να περπατήσω, να συνεχίσω τον δρόμο μου!!!!!
Τον δρόμο που για τόσα χρονιά είχα αφήσει στην μέση!!!
Ένα δρόμο που ήμουνα συνεχώς στο ίδιο σημείο!!!!
Περνούσαν άνθρωποι από δίπλα μου αλλά μου ήταν εντελώς αδιάφοροι!!!!
Σταμάτησα εκεί!!!
Σ' εκείνο το σημείο που ήταν αυτός!!!
Δεν μπορούσα να φύγω, δεν ήθελα να φύγω!!!
Πονούσα!!!!
Το σημείο αυτό ήταν γεμάτο από αγκάθια!!!
Τα πόδια μου ματωμένα!!!!
Από λόγια, αλλά και πράξεις που με πλήγωναν,
που με πληγώνουν !!!!
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή ήταν η ζωή μου!!!!!
Μια ζωή γεμάτη πληγές και πόνο!!!
Μια ζωή που όλα ήταν αυτός!!!!
Μετά από τόσα χρονιά πήρα το θάρρος,
την πρωτοβουλία να συνεχίσω τον δρόμο μου
όσο και αν με πονούσαν τα πόδια μου!!!!
Γνώρισα και άλλους ανθρώπους,
δεν περνούσαν πλέον απλά από δίπλα μου,
σαν απαρατήρητη παρουσία!!!
Άρχισα να κρύβω βαθιά στην καρδιά μου
το σημείο όπου είχα μείνει τόσο καιρό!!!
Το έκρυψα δεν το ξεχνούσα!!!!
Με βοήθησαν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου,
να ξεχαστώ αλλά όχι να ξεχάσω!!!!
Με βοήθησαν να κάνω νέα αρχή αλλά όχι νέα ζωή!!!
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, δεν ήμουν εγώ!!!!
Μπορεί να αφέθηκα στην καινούργια ζωή αλλά τα πόδια μου,
μου θύμιζαν ότι εκεί πίσω άφησα το εαυτό μου, την σκέψη μου,
την ζωή μου και ότι περισσότερο αγαπώ!!!
Άφησα αυτόν!!!
Αυτόν που με πλήγωνε αλλά και με έκανε να χαμογελάω!!!!
Χαμογελούσα με όσα γλύκα λόγια έλεγε και ας ήξερα πως ήταν ψέμα!!!
Χαμογελούσα ακόμα και όταν το δάκρυ έτρεχε από τα ματιά μου,
όταν τα αγκάθια του με πονούσαν,
όταν το αίμα έτρεχε από τις πληγές!!!
Χαμογελούσα και ας πονούσα!!!
Χαμογελούσα γιατί απλά ήμουν κοντά του
και ας γι' αυτόν ήμουν μια ασήμαντη παρουσία,
ήμουν απλά αόρατη!!!
Δεν αντέχω άλλο!!!
Τώρα δεν με πονάνε μόνο οι πληγές απ' τα αγκάθια!!!
Τώρα με πονάει και η καρδιά μου!!!!
Είναι τόσο άδεια!!!!
Δεν αντέχω να προσποιούμαι!!!
Δεν αντέχω να προσπαθώ για νέα αρχή!!!!
Όσο και αν το θέλω η αγάπη που του έχω είναι πάνω από εμένα!!!
Τρέχω....
Τρέχω αφήνω πίσω μου όσους με βοήθησαν όσους μ' αγάπησαν!!!
Δεν πρόλαβα να τους εξηγήσω,
δεν πρόλαβα να τους ευχαριστήσω!!!
Ξέρω όμως πως μια μέρα θα με καταλάβουν
θα με συγχωρήσουν που τους άφησα!!!
Γιατί απλά αν δεν τους άφηνα θα τους πλήγωνα!!!
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού!!!!
Έφτασα πάλι εκεί κοντά του στα αγκάθια του!!!
Τα πόδια μου αντέχουν!!!
Η ψυχή μου όμως????
Πως να επουλωθούν τόσες πληγές???
Σε χρειάζομαι δεν θα σ' αφήσω!!!
Όσο και αν πονάω θα μείνω για πάντα εδώ!!!
Εδώ είναι η ψυχή μου, η ζωή μου!!!
Και ότι πιο πολύ αγαπώ!!!!!!!!!!
Τον δρόμο που για τόσα χρονιά είχα αφήσει στην μέση!!!
Ένα δρόμο που ήμουνα συνεχώς στο ίδιο σημείο!!!!
Περνούσαν άνθρωποι από δίπλα μου αλλά μου ήταν εντελώς αδιάφοροι!!!!
Σταμάτησα εκεί!!!
Σ' εκείνο το σημείο που ήταν αυτός!!!
Δεν μπορούσα να φύγω, δεν ήθελα να φύγω!!!
Πονούσα!!!!
Το σημείο αυτό ήταν γεμάτο από αγκάθια!!!
Τα πόδια μου ματωμένα!!!!
Από λόγια, αλλά και πράξεις που με πλήγωναν,
που με πληγώνουν !!!!
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή ήταν η ζωή μου!!!!!
Μια ζωή γεμάτη πληγές και πόνο!!!
Μια ζωή που όλα ήταν αυτός!!!!
Μετά από τόσα χρονιά πήρα το θάρρος,
την πρωτοβουλία να συνεχίσω τον δρόμο μου
όσο και αν με πονούσαν τα πόδια μου!!!!
Γνώρισα και άλλους ανθρώπους,
δεν περνούσαν πλέον απλά από δίπλα μου,
σαν απαρατήρητη παρουσία!!!
Άρχισα να κρύβω βαθιά στην καρδιά μου
το σημείο όπου είχα μείνει τόσο καιρό!!!
Το έκρυψα δεν το ξεχνούσα!!!!
Με βοήθησαν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου,
να ξεχαστώ αλλά όχι να ξεχάσω!!!!
Με βοήθησαν να κάνω νέα αρχή αλλά όχι νέα ζωή!!!
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, δεν ήμουν εγώ!!!!
Μπορεί να αφέθηκα στην καινούργια ζωή αλλά τα πόδια μου,
μου θύμιζαν ότι εκεί πίσω άφησα το εαυτό μου, την σκέψη μου,
την ζωή μου και ότι περισσότερο αγαπώ!!!
Άφησα αυτόν!!!
Αυτόν που με πλήγωνε αλλά και με έκανε να χαμογελάω!!!!
Χαμογελούσα με όσα γλύκα λόγια έλεγε και ας ήξερα πως ήταν ψέμα!!!
Χαμογελούσα ακόμα και όταν το δάκρυ έτρεχε από τα ματιά μου,
όταν τα αγκάθια του με πονούσαν,
όταν το αίμα έτρεχε από τις πληγές!!!
Χαμογελούσα και ας πονούσα!!!
Χαμογελούσα γιατί απλά ήμουν κοντά του
και ας γι' αυτόν ήμουν μια ασήμαντη παρουσία,
ήμουν απλά αόρατη!!!
Δεν αντέχω άλλο!!!
Τώρα δεν με πονάνε μόνο οι πληγές απ' τα αγκάθια!!!
Τώρα με πονάει και η καρδιά μου!!!!
Είναι τόσο άδεια!!!!
Δεν αντέχω να προσποιούμαι!!!
Δεν αντέχω να προσπαθώ για νέα αρχή!!!!
Όσο και αν το θέλω η αγάπη που του έχω είναι πάνω από εμένα!!!
Τρέχω....
Τρέχω αφήνω πίσω μου όσους με βοήθησαν όσους μ' αγάπησαν!!!
Δεν πρόλαβα να τους εξηγήσω,
δεν πρόλαβα να τους ευχαριστήσω!!!
Ξέρω όμως πως μια μέρα θα με καταλάβουν
θα με συγχωρήσουν που τους άφησα!!!
Γιατί απλά αν δεν τους άφηνα θα τους πλήγωνα!!!
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού!!!!
Έφτασα πάλι εκεί κοντά του στα αγκάθια του!!!
Τα πόδια μου αντέχουν!!!
Η ψυχή μου όμως????
Πως να επουλωθούν τόσες πληγές???
Σε χρειάζομαι δεν θα σ' αφήσω!!!
Όσο και αν πονάω θα μείνω για πάντα εδώ!!!
Εδώ είναι η ψυχή μου, η ζωή μου!!!
Και ότι πιο πολύ αγαπώ!!!!!!!!!!
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Είμαι σε ταξίδι
Δεν μπορώ να περιμένω.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Μπροστά μου υπάρχει μάχη και αγώνας.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Τι σημασία έχει πόσο μακριά είναι.
Από το Βορρά ώς το Νότο.
Ακόμη κι αν είναι σα να ταξιδεύεις.
Στην κόψη του ξυραφιού.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν είναι οι εχθροί στο δρόμο.
Κι αν η γη ακόμα κι οι πέτρες γίνουνε φίδια.
Αν όλα χτυπήσουν ιοβόλα στη στιγμή.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν πέφτουν οι σφαίρες βροχή.
Αν έρθουν οι εχθροί αμέτρητοι σα φύλλα το φθινόπωρο.
Αν έρθει ο στρατός του κατακτητή.
Εγώ είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν οι δωσίλογοι συνωμοτήσουν.
Με τους προδότες για να με τσακίσουν.
Κι αγκάθια είναι γεμάτος ο δρόμος.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Θα υπερασπίσω αυτόν εδώ το δρόμο.
Μπορώ να καταθέσω για την ελευθερία.
Πλησιάζω αργά αργά.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Στο δρόμο με τις πλαγιές και τις κοιλάδες.
Για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Δεν θα γυρίσω πίσω.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Είμαι σε ταξίδι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μου.
Οι εχθροί μου περίσσεψαν.
Ακόμα κι αν ο κόσμος όλος μου επιτεθεί.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Δεν θα σταματήσω ποτέ.
Δεν θα γυρίσω ποτέ.
Έναν μονάχα δρόμο έχω, όχι δύο.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Άνοιξη.
Και γω δεν κουράζομαι καθόλου.
Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος του Κουρδιστάν.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Αντάρ Ζιγιάντ
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Μπροστά μου υπάρχει μάχη και αγώνας.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Τι σημασία έχει πόσο μακριά είναι.
Από το Βορρά ώς το Νότο.
Ακόμη κι αν είναι σα να ταξιδεύεις.
Στην κόψη του ξυραφιού.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν είναι οι εχθροί στο δρόμο.
Κι αν η γη ακόμα κι οι πέτρες γίνουνε φίδια.
Αν όλα χτυπήσουν ιοβόλα στη στιγμή.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν πέφτουν οι σφαίρες βροχή.
Αν έρθουν οι εχθροί αμέτρητοι σα φύλλα το φθινόπωρο.
Αν έρθει ο στρατός του κατακτητή.
Εγώ είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν οι δωσίλογοι συνωμοτήσουν.
Με τους προδότες για να με τσακίσουν.
Κι αγκάθια είναι γεμάτος ο δρόμος.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Θα υπερασπίσω αυτόν εδώ το δρόμο.
Μπορώ να καταθέσω για την ελευθερία.
Πλησιάζω αργά αργά.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Στο δρόμο με τις πλαγιές και τις κοιλάδες.
Για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Δεν θα γυρίσω πίσω.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Είμαι σε ταξίδι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μου.
Οι εχθροί μου περίσσεψαν.
Ακόμα κι αν ο κόσμος όλος μου επιτεθεί.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Δεν θα σταματήσω ποτέ.
Δεν θα γυρίσω ποτέ.
Έναν μονάχα δρόμο έχω, όχι δύο.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Άνοιξη.
Και γω δεν κουράζομαι καθόλου.
Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος του Κουρδιστάν.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Αντάρ Ζιγιάντ
Πέμπτη 21 Μαΐου 2009
Hello!!!!
Τι κάνετε βρε καλόπαιδα???Η Ελλάδα μας καλά???Εγώ ακόμα στα ξένα!!Σνιφ, σνιφ, σναφ, σνουφ....Ψοφάω στο κρύο και στη δουλειά!!!Από Ελσίνκι!!!Ελπίζω να γυρίσω σύντομα???Αν δεν έχει κάποιος καμία ιδέα να με στείλει κάπου αλλού!!!!Η θέα από εκεί που μένω!!!Τα φιλιά μου και την αγάπη μου σε όλη τη παρέα!!!!!
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΑΣ
Δευτέρα 6 Απριλίου 2009
PATTI SMITH
Η νύχτα ανήκει στην Πάτι Σμιθ.
Η ποιήτρια της ροκ .
Συνθέτρια, ερμηνεύτρια, ποιήτρια, ακτιβίστρια.
Η Πάτι Σμιθ, μία από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές στην ιστορία του ροκ εν ρολ, εξακολουθεί να έχει τη δύναμη και να υπενθυμίζει με ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας όλων των εποχών ότι "Ο κόσμος έχει τη δύναμη" ("People Have The Power").
Περιλαμβάνει ισάριθμες διασκευές αγαπημένων ροκ τραγουδιών -"Are you experienced?", "Smells like Teen Spirit", "Gimme Shelter", "White Rabbit" κ.ά.- με τη μοναδική υπογραφή της Πάτι Σμιθ.
Το φθινόπωρο του 2005 κυκλοφόρησε η 30η επετειακή επανέκδοση του "Horses", του άλμπουμ που είχε ανοίξει το δρόμο στη Πάτι Σμιθ, για να αναδειχθεί στη συνέχεια σε ιέρεια της πανκ σκηνής της Ν. Υόρκης.
Η επανέκδοση του "Horses" θεωρήθηκε μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της μουσικής. Την ίδια χρονιά το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας την τίμησε με τον υψηλότερο τίτλο που αποδίδεται σε καλλιτέχνη.
Στις 12 Μαρτίου του 2007 η Σμιθ εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η διαδρομή της
Η Πάτι Σμιθ γεννήθηκε στο Σικάγο (30/12/1946), μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ και το 1967 μετοίκησε στη Ν. Υόρκη, όπου γνώρισε τον φοιτητή τέχνης, φωτογράφο Robert Mapplethorpe. Το 1971 έκανε την πρώτη της εμφάνιση απαγγέλοντας ποίηση στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου με τον Lenny Kaye να την συνοδεύει στην ηλεκτρική κιθάρα. Στην παρέα των Σμιθ και Kaye προστέθηκε αργότερα ο πιανίστας Richard Sohl. Το 1974 κυκλοφόρησε το ανεξάρτητο σιγκλ "Hey Joe/Piss Factory", ενώ πραγματοποίησαν συχνές εμφανίσεις στο κλαμπ CBGB's.
Το 1975 προστέθηκε στο σχήμα ο ντράμερ Jay Dee Daugherty, η Σμιθ υπέγραψε συμβόλαιο με την Arista label και ηχογράφησε τέσσερα άλμπουμ, το "Horses", το "Radio Ethiopia", το "Easter" -το οποίο περιείχε τη μεγάλη επιτυχία που συνέγραψε με τον Μπρους Σπρίγκστιν "Because the Night"- και το "Wave".
Το 1979 αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον Fred "Sonic" Smith, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Το 1988 ηχογράφησαν μαζί το άλμπουμ "Dream of Life", που περιείχε το αριστουργηματικό "People Have the Power". Αυτή ήταν η τελευταία συνεργασία της με τρία αγαπημένα της πρόσωπα, καθώς έφυγαν από τη ζωή ο Robert Mapplethorpe, που τη φωτογράφισε για το εξώφυλλο, ο κιμπορντίστας Richard Sohl και ο σύζυγός της, που συνέθεσε τη μουσική.
Το 1996 κυκλοφόρησε το "Gone Again", το 1997 το "Peace and Noise", το 2000 ακολουθεί το "Gung Ho" με το "Glitter in their Eyes" να προτείνεται για Γκράμι (2001).
Το 2002 κυκλοφόρησε το διπλό "Land" και το 2004 το "Trampin'", το πρώτο άλμπουμ με την Columbia Records.
Η ποιήτρια της ροκ .
Συνθέτρια, ερμηνεύτρια, ποιήτρια, ακτιβίστρια.
Η Πάτι Σμιθ, μία από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές στην ιστορία του ροκ εν ρολ, εξακολουθεί να έχει τη δύναμη και να υπενθυμίζει με ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας όλων των εποχών ότι "Ο κόσμος έχει τη δύναμη" ("People Have The Power").
Περιλαμβάνει ισάριθμες διασκευές αγαπημένων ροκ τραγουδιών -"Are you experienced?", "Smells like Teen Spirit", "Gimme Shelter", "White Rabbit" κ.ά.- με τη μοναδική υπογραφή της Πάτι Σμιθ.
Το φθινόπωρο του 2005 κυκλοφόρησε η 30η επετειακή επανέκδοση του "Horses", του άλμπουμ που είχε ανοίξει το δρόμο στη Πάτι Σμιθ, για να αναδειχθεί στη συνέχεια σε ιέρεια της πανκ σκηνής της Ν. Υόρκης.
Η επανέκδοση του "Horses" θεωρήθηκε μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της μουσικής. Την ίδια χρονιά το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας την τίμησε με τον υψηλότερο τίτλο που αποδίδεται σε καλλιτέχνη.
Στις 12 Μαρτίου του 2007 η Σμιθ εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η διαδρομή της
Η Πάτι Σμιθ γεννήθηκε στο Σικάγο (30/12/1946), μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ και το 1967 μετοίκησε στη Ν. Υόρκη, όπου γνώρισε τον φοιτητή τέχνης, φωτογράφο Robert Mapplethorpe. Το 1971 έκανε την πρώτη της εμφάνιση απαγγέλοντας ποίηση στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου με τον Lenny Kaye να την συνοδεύει στην ηλεκτρική κιθάρα. Στην παρέα των Σμιθ και Kaye προστέθηκε αργότερα ο πιανίστας Richard Sohl. Το 1974 κυκλοφόρησε το ανεξάρτητο σιγκλ "Hey Joe/Piss Factory", ενώ πραγματοποίησαν συχνές εμφανίσεις στο κλαμπ CBGB's.
Το 1975 προστέθηκε στο σχήμα ο ντράμερ Jay Dee Daugherty, η Σμιθ υπέγραψε συμβόλαιο με την Arista label και ηχογράφησε τέσσερα άλμπουμ, το "Horses", το "Radio Ethiopia", το "Easter" -το οποίο περιείχε τη μεγάλη επιτυχία που συνέγραψε με τον Μπρους Σπρίγκστιν "Because the Night"- και το "Wave".
Το 1979 αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον Fred "Sonic" Smith, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Το 1988 ηχογράφησαν μαζί το άλμπουμ "Dream of Life", που περιείχε το αριστουργηματικό "People Have the Power". Αυτή ήταν η τελευταία συνεργασία της με τρία αγαπημένα της πρόσωπα, καθώς έφυγαν από τη ζωή ο Robert Mapplethorpe, που τη φωτογράφισε για το εξώφυλλο, ο κιμπορντίστας Richard Sohl και ο σύζυγός της, που συνέθεσε τη μουσική.
Το 1996 κυκλοφόρησε το "Gone Again", το 1997 το "Peace and Noise", το 2000 ακολουθεί το "Gung Ho" με το "Glitter in their Eyes" να προτείνεται για Γκράμι (2001).
Το 2002 κυκλοφόρησε το διπλό "Land" και το 2004 το "Trampin'", το πρώτο άλμπουμ με την Columbia Records.
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Απελπισία!!!!!
Όταν οι φυσικές σου δυνάμεις σε εγκαταλείπουν!!!!
Όταν τα δάκρυα έχουν πια στερέψει!!!
Όταν η απελπισία έχει κατακλύσει την καρδιά σου!!!
Όταν ο πόνος ραγίζει το στήθος σου!!!
Όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου!!!
Όταν στερεύουν τα όνειρά σου!!!!
Τότε ανακαλύπτεις την πραγματική σου δύναμη!!!
Την πραγματική σου ανθρωπιά!!!
Τότε ανακαλύπτεις την ψυχή σου!!!
Κι αν ζήσεις τότε ζεις αληθινά!!!!
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται απ'τη νιότη σου!!!
Γι αυτο νωρίς βραδιάζει, πριν χορτάσεις!!!
Το μεσημέρι καιει στα ψηλά τα δώματα!!!!
Το κύμα του ξανθό λούζει τους δρόμους!!!
Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα!!!
Τα χέρια σου μυρίζουν απ' τα μαλλιά τους!!!
Χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια!!
Σε ξένη αυλή συνομιλείς με το φεγγάρι!!!
Κολυμπάω σχίζοντας την δική μου απελπισία !!!
Άλλοτε με θάρρος να κάνω μακροβούτια !!!
Κι άλλοτε δειλή να αφήνω το ρεύμα να με ταξιδέψει!!!
Εξερευνώ κι ανακαλύπτω!!!!
Πολύς ο πόνος!!!
Αδύναμες δυνατότητες και δυνατές αδυναμίες...
Μεγάλη η θάλασσα της δικής μου απελπισίας!!!!
Βλέπω ένα βράχο και η κακοφτιαγμένη επλίδα με περιγελά!!!!
Δεν ψάχνω για στεριά ή κάτι να πιαστώ!!!
Κάποτε κάποτε κοιτάω προς τα πάνω,
Όταν τα δάκρυα έχουν πια στερέψει!!!
Όταν η απελπισία έχει κατακλύσει την καρδιά σου!!!
Όταν ο πόνος ραγίζει το στήθος σου!!!
Όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου!!!
Όταν στερεύουν τα όνειρά σου!!!!
Τότε ανακαλύπτεις την πραγματική σου δύναμη!!!
Την πραγματική σου ανθρωπιά!!!
Τότε ανακαλύπτεις την ψυχή σου!!!
Κι αν ζήσεις τότε ζεις αληθινά!!!!
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται απ'τη νιότη σου!!!
Γι αυτο νωρίς βραδιάζει, πριν χορτάσεις!!!
Το μεσημέρι καιει στα ψηλά τα δώματα!!!!
Το κύμα του ξανθό λούζει τους δρόμους!!!
Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα!!!
Τα χέρια σου μυρίζουν απ' τα μαλλιά τους!!!
Χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια!!
Σε ξένη αυλή συνομιλείς με το φεγγάρι!!!
Κολυμπάω σχίζοντας την δική μου απελπισία !!!
Άλλοτε με θάρρος να κάνω μακροβούτια !!!
Κι άλλοτε δειλή να αφήνω το ρεύμα να με ταξιδέψει!!!
Εξερευνώ κι ανακαλύπτω!!!!
Πολύς ο πόνος!!!
Αδύναμες δυνατότητες και δυνατές αδυναμίες...
Μεγάλη η θάλασσα της δικής μου απελπισίας!!!!
Βλέπω ένα βράχο και η κακοφτιαγμένη επλίδα με περιγελά!!!!
Δεν ψάχνω για στεριά ή κάτι να πιαστώ!!!
Κάποτε κάποτε κοιτάω προς τα πάνω,
τον ουρανό.
Ζωή μου δε σε χόρτασα!!!!
Ζωή μου δε σε χόρτασα!!!!
Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009
Ξυπνάς μιά μέρα!!!
Όλα γίνονται τόσο γρήγορα!!!!
Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, οι εποχές και εμείς???
Όλα φεύγουν ,έρχονται και ξαναφεύγουν!!!
Ξεχνάμε ,θυμόμαστε, ζούμε???
Όλα έρχονται και παρέρχονται!!!
Πότε θα σταματήσει???
Ποτέ!!!!
Γιατί έτσι είναι η ζωή!!!!
Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα δούμε ότι όλα ήταν αέρας!!!!
Έτσι λένε!!!
Όμως μήπως ζητάμε πολλά???
Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές!!!
Είτε καλές, είτε κακές!!!
Αλλά τις ζήσαμε ήμασταν εκεί παρόντες!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο στο μυαλό μας,
στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς!!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο
στο μυαλό μας,στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς,
αλλά κάναμε μια επιλογή και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για αυτή
και να μην μετανιώνουμε
Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, οι εποχές και εμείς???
Όλα φεύγουν ,έρχονται και ξαναφεύγουν!!!
Ξεχνάμε ,θυμόμαστε, ζούμε???
Όλα έρχονται και παρέρχονται!!!
Πότε θα σταματήσει???
Ποτέ!!!!
Γιατί έτσι είναι η ζωή!!!!
Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα δούμε ότι όλα ήταν αέρας!!!!
Έτσι λένε!!!
Όμως μήπως ζητάμε πολλά???
Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές!!!
Είτε καλές, είτε κακές!!!
Αλλά τις ζήσαμε ήμασταν εκεί παρόντες!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο στο μυαλό μας,
στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς!!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο
στο μυαλό μας,στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς,
αλλά κάναμε μια επιλογή και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για αυτή
και να μην μετανιώνουμε
και να την αντιμετωπίζουμε!!!
Δεν είναι όλα ρόδινα αλλά????
Δεν είναι όλα ρόδινα αλλά????
Εμείς μπορούμε να τα δούμε έτσι????
Όλα είναι στο μυαλό μας!!!!
Αν αλλάξει αυτό όλα μπορούν να γίνουν τέλεια???
Όλα είναι στο μυαλό μας!!!!
Αν αλλάξει αυτό όλα μπορούν να γίνουν τέλεια???
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ !!!!
Απόψε θέλω να γράψω για τις σκέψεις που δεν έχω!!!
Δεν έχω καμία σκέψη, το μυαλό μου
δεν κατεβάζει τίποτα να σας πω κι αυτό με τρελαίνει!!!!
Όλη μέρα σπάω το κεφάλι μου τι να γράψω,
με βασανίζουν πολλά πράγματα αλλά αυτή τη στιγμή που θέλω να τα μοιραστώ,
δεν βγαίνουν???
Δεν βγαίνει τίποτα και η κούραση που έχω δεν είναι δικαιολογία!!!
Νομίζω ότι συνηθίζω να τα αφομοιώνω όσα με απασχολούν
και να γίνονται ένα με εμένα χωρίς να τα αντιμετωπίζω ποτέ!!!
Απλά γίνονται κομμάτι του εαυτού μου!!!!
Απλά κάθονται εκεί και περιμένουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια !!!
Σαν μια παλιά αρρώστια από την οποία,
στην πραγματικότητα, ποτέ δεν γιατρεύτηκα!!!!
Πώς γίνεται να μην έχεις τίποτα να πεις ????
Να θες να δώσεις μια στο κεφάλι σου στον τοίχο από απελπισία????
Δεν το ξέρω!!!!
Τι να γράψω!!!!
Τι είδα σήμερα???
Έναν γιάπη σε δείπνο με μια μανά με δυο παιδάκια!!!
Αυτός καλοντυμένος, ήταν φανερό ότι γλυκοκοίταζε τη μάνα,
που μάλλον ήταν χωρισμένη!!!
Μου φάνηκε θλιβερό θέαμα!!!!
Σαν χαζορομαντική αμερικανική ταινία!!!!
Ο γραβατωμένος τυπάκος με μεγάλες δόσεις ιπποτισμού
δίνει δωράκια στα παιδάκια της γυναίκας που θέλει να τουμπάρει!!!
Συγγνώμη, να πλησιάσει ήθελα να πω!!!!
Και γιατί είναι θλιβερό όλο αυτό??? Δεν ξέρω.
Δεν θλίβομαι για τον γιάπη και τη μάνα.
Καλά κάνουν!!!!
Θλίβομαι ίσως γιατί νιώθω ότι αυτά τα μούλικα ποτέ δεν θα τα αγαπήσει.
Και γιατί να τα αγαπήσει??? Δικά του είναι???
Τι είπες εσύ εκεί κάτω???
Αν ήταν δικά του θα τα αγαπούσε???
Καλή ερώτηση φίλε μου!!!
Η απάντηση μου: όχι απαραίτητα!!!
Μάλλον ο μύθος που από το σχολείο μας περνάνε
ότι οι γονείς μας αγαπάνε πρέπει να αρχίσει να αποσύρεται,
να κρύβεται!!!!
Ξέρεις, αγάπη δεν είναι να το ταΐζεις!!!
Να το ντύνεις και να του παίρνεις παιχνίδια
για να μην το έχεις στα ποδιά σου!!!!
Αγάπη είναι να κανείς αυτό που φαντάζει δύσκολο!!!
Να ξεπερνάς τον εαυτό σου!!!
Να ρίχνεις τα μούτρα σου σε αυτό το ηλίθιο πλάσμα !!!!
Που είναι πολύ λιγότερες δεκαετίες εν ζωή από ο,τι εσύ!!!!
Να του μαθαίνεις τη συγγνώμη!!!!
Να του μαθαίνεις ότι δεν πρέπει να πατάει επί πτωμάτων!!!
Αγάπη είναι να το ρωτάς, όχι τυπικά!!! Ουσιαστικά:
τι δεν πήγε καλά στη μέρα σου!!!
Να του βεβαιώνεις:
είμαι εδώ για σένα, όχι για να σε κρίνω!!!!
Αλλά για να σε συμβουλέψω!!!
Χωρίς να είναι απαραίτητο να με ακούσεις!!!
Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σοφός!!!
Στην πραγματικότητα αν και γονιός,
αν και μεγαλύτερος!!!!
Είμαι ένας ανθρωπάκος με πολλά ελαττώματα !!!!
Και δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω εσένα, παιδί μου!!!
Που υποτίθεται ότι σ’αγαπάω!!!!
Ο γιάπης μπορεί να τα πει όλα αυτά στα παιδάκια????
Ίσως όχι!!!
Πάντως ξέρω και πολλούς αληθινούς πατεράδες και μανάδες
που και πάλι δεν ξεστομίζουν τίποτα από όλα αυτά!!!
Και μπορεί και η ίδια τους η μάνα να μην τους τα πει ποτέ!!!!
Γιατί να υπάρχει οικογένεια???
Ή μάλλον ξέρω γιατί να υπάρχει!!!!
Για να παράγει έτοιμα δουλάκια για την αγορά εργασίας
ή για τους κυβερνήτες τους!!!!
Γιατί να την σέβομαι ???
Είναι αυτό που ρωτάω!!!!
Όταν όλος ο εγωκεντρισμός πηγάζει από την οικογένεια????
Θα βάλω μέσο για να περάσει το παιδί μου εκεί !!!
Και δεν με νοιάζει ποιανού τη θέση θα φάω!!!
Εμείς να ‘μαστε καλά!!!
Να σεβαστώ τι από την οικογένεια???
Ότι ως επί το πλείστον δημιουργεί ανθρώπους με κόμπλεξ, ταμπού,
κοινωνικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά και σεξουαλικά????
Ναι, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι!!!
Είναι όμως!!!
Δεν ξέρω πολλούς γονείς όπως τους περιγράφουν οι ψυχολόγοι… "Ιδανικούς"!!!!!
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει ο γιάπης?????
Έλα ντε, δεν με νοιάζει!!!
Άλλωστε η μαμά μου εχει πει να κοιτάζω τη δουλεια μου!!!
Να σπουδάσω σε μια καλη σχολή!!!!
Να είμαι επιμελής και συνεπής στη δουλειά μου!!!
Να ενδιαφέρομαι συνεχώς να ανεβαίνω σε αξιώματα και μισθούς!!!
Να παντρευτώ ένα καλό παιδί!!!!
και να κάνω μια οικογένεια που δε θα της λείπει κανένα υλικό αγαθό!!!!
Να συμπληρώσω τα ένσημα μου και να χαρώ μια υπέροχη σύνταξη στα 70 μου!!!!
Κι όταν κλείνω τα μάτια, αποκαμωμένη από τη ζωή,
για όλες αυτές τις υπέροχες συμβουλές!!!!! Θα πω: «Σ’ ευχαριστώ μαμά..» ?????
Προς το παρόν ευχαριστώ εσάς που διαβάσατε τις ηλιθιότατες σκέψεις μου!!!!!
Δεν έχω καμία σκέψη, το μυαλό μου
δεν κατεβάζει τίποτα να σας πω κι αυτό με τρελαίνει!!!!
Όλη μέρα σπάω το κεφάλι μου τι να γράψω,
με βασανίζουν πολλά πράγματα αλλά αυτή τη στιγμή που θέλω να τα μοιραστώ,
δεν βγαίνουν???
Δεν βγαίνει τίποτα και η κούραση που έχω δεν είναι δικαιολογία!!!
Νομίζω ότι συνηθίζω να τα αφομοιώνω όσα με απασχολούν
και να γίνονται ένα με εμένα χωρίς να τα αντιμετωπίζω ποτέ!!!
Απλά γίνονται κομμάτι του εαυτού μου!!!!
Απλά κάθονται εκεί και περιμένουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια !!!
Σαν μια παλιά αρρώστια από την οποία,
στην πραγματικότητα, ποτέ δεν γιατρεύτηκα!!!!
Πώς γίνεται να μην έχεις τίποτα να πεις ????
Να θες να δώσεις μια στο κεφάλι σου στον τοίχο από απελπισία????
Δεν το ξέρω!!!!
Τι να γράψω!!!!
Τι είδα σήμερα???
Έναν γιάπη σε δείπνο με μια μανά με δυο παιδάκια!!!
Αυτός καλοντυμένος, ήταν φανερό ότι γλυκοκοίταζε τη μάνα,
που μάλλον ήταν χωρισμένη!!!
Μου φάνηκε θλιβερό θέαμα!!!!
Σαν χαζορομαντική αμερικανική ταινία!!!!
Ο γραβατωμένος τυπάκος με μεγάλες δόσεις ιπποτισμού
δίνει δωράκια στα παιδάκια της γυναίκας που θέλει να τουμπάρει!!!
Συγγνώμη, να πλησιάσει ήθελα να πω!!!!
Και γιατί είναι θλιβερό όλο αυτό??? Δεν ξέρω.
Δεν θλίβομαι για τον γιάπη και τη μάνα.
Καλά κάνουν!!!!
Θλίβομαι ίσως γιατί νιώθω ότι αυτά τα μούλικα ποτέ δεν θα τα αγαπήσει.
Και γιατί να τα αγαπήσει??? Δικά του είναι???
Τι είπες εσύ εκεί κάτω???
Αν ήταν δικά του θα τα αγαπούσε???
Καλή ερώτηση φίλε μου!!!
Η απάντηση μου: όχι απαραίτητα!!!
Μάλλον ο μύθος που από το σχολείο μας περνάνε
ότι οι γονείς μας αγαπάνε πρέπει να αρχίσει να αποσύρεται,
να κρύβεται!!!!
Ξέρεις, αγάπη δεν είναι να το ταΐζεις!!!
Να το ντύνεις και να του παίρνεις παιχνίδια
για να μην το έχεις στα ποδιά σου!!!!
Αγάπη είναι να κανείς αυτό που φαντάζει δύσκολο!!!
Να ξεπερνάς τον εαυτό σου!!!
Να ρίχνεις τα μούτρα σου σε αυτό το ηλίθιο πλάσμα !!!!
Που είναι πολύ λιγότερες δεκαετίες εν ζωή από ο,τι εσύ!!!!
Να του μαθαίνεις τη συγγνώμη!!!!
Να του μαθαίνεις ότι δεν πρέπει να πατάει επί πτωμάτων!!!
Αγάπη είναι να το ρωτάς, όχι τυπικά!!! Ουσιαστικά:
τι δεν πήγε καλά στη μέρα σου!!!
Να του βεβαιώνεις:
είμαι εδώ για σένα, όχι για να σε κρίνω!!!!
Αλλά για να σε συμβουλέψω!!!
Χωρίς να είναι απαραίτητο να με ακούσεις!!!
Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σοφός!!!
Στην πραγματικότητα αν και γονιός,
αν και μεγαλύτερος!!!!
Είμαι ένας ανθρωπάκος με πολλά ελαττώματα !!!!
Και δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω εσένα, παιδί μου!!!
Που υποτίθεται ότι σ’αγαπάω!!!!
Ο γιάπης μπορεί να τα πει όλα αυτά στα παιδάκια????
Ίσως όχι!!!
Πάντως ξέρω και πολλούς αληθινούς πατεράδες και μανάδες
που και πάλι δεν ξεστομίζουν τίποτα από όλα αυτά!!!
Και μπορεί και η ίδια τους η μάνα να μην τους τα πει ποτέ!!!!
Γιατί να υπάρχει οικογένεια???
Ή μάλλον ξέρω γιατί να υπάρχει!!!!
Για να παράγει έτοιμα δουλάκια για την αγορά εργασίας
ή για τους κυβερνήτες τους!!!!
Γιατί να την σέβομαι ???
Είναι αυτό που ρωτάω!!!!
Όταν όλος ο εγωκεντρισμός πηγάζει από την οικογένεια????
Θα βάλω μέσο για να περάσει το παιδί μου εκεί !!!
Και δεν με νοιάζει ποιανού τη θέση θα φάω!!!
Εμείς να ‘μαστε καλά!!!
Να σεβαστώ τι από την οικογένεια???
Ότι ως επί το πλείστον δημιουργεί ανθρώπους με κόμπλεξ, ταμπού,
κοινωνικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά και σεξουαλικά????
Ναι, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι!!!
Είναι όμως!!!
Δεν ξέρω πολλούς γονείς όπως τους περιγράφουν οι ψυχολόγοι… "Ιδανικούς"!!!!!
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει ο γιάπης?????
Έλα ντε, δεν με νοιάζει!!!
Άλλωστε η μαμά μου εχει πει να κοιτάζω τη δουλεια μου!!!
Να σπουδάσω σε μια καλη σχολή!!!!
Να είμαι επιμελής και συνεπής στη δουλειά μου!!!
Να ενδιαφέρομαι συνεχώς να ανεβαίνω σε αξιώματα και μισθούς!!!
Να παντρευτώ ένα καλό παιδί!!!!
και να κάνω μια οικογένεια που δε θα της λείπει κανένα υλικό αγαθό!!!!
Να συμπληρώσω τα ένσημα μου και να χαρώ μια υπέροχη σύνταξη στα 70 μου!!!!
Κι όταν κλείνω τα μάτια, αποκαμωμένη από τη ζωή,
για όλες αυτές τις υπέροχες συμβουλές!!!!! Θα πω: «Σ’ ευχαριστώ μαμά..» ?????
Προς το παρόν ευχαριστώ εσάς που διαβάσατε τις ηλιθιότατες σκέψεις μου!!!!!
Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009
Εμείς κι' οι Αλλοι!!!!!!
Πόσο καλά μπορεί να ξέρεις τους άλλους???
Πως μπορείς να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά για κάποιον που δεν θα μάθεις ποτέ???
Πως μπορείς να αντιπαθείς κάποιον που τον ξέρεις μόνο ένα λεπτό???
Όλοι μας αναρωτιόμαστε!!
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να αποτρέψεις κάτι
το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου
εκείνη ξέρει καλύτερα!!!
Να αφουγκραστείς τον κόσμο!!!
Να μυρίσεις τον αέρα να ηρεμήσεις!!!
Να ακούσεις τους χτύπους της!!!
Να ακούσεις τα ψιθυριστά που σου λέει τόσο καιρό
και συ δεν δίνεις σημασία!!!
Τότε ναι θα καταλάβεις αν αξίζει κάποιος!!!!
Και αν όχι αλλά αυτό είναι πολύ απόλυτο!!!
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται!!!
Να δείχνουν αυτό που θέλουν!!!
Και όχι αυτό που πραγματικά είναι!!!
Έτσι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου!!!
Και αν στην πορεία δεις ότι δεν άξιζε τότε δεν θα μετανιώσεις!!!
Γιατί θα έχεις κερδίσει κάτι κάτι πολύ σημαντικό!!!
Θα έχεις μάθει να ακούς!!!!
Μέσω αυτής της κατάστασης θα γίνεις εσύ καλύτερος!!!
Αν ο καθένας γινόταν καλύτερος
τότε όλος ο κόσμος θα ήταν γεμάτος με χαμόγελα!!!
Πάντα να κοιτάς τον εαυτό σου και όχι τους άλλους!!!
Να σκέφτεσαι εγώ τι κάνω???
Οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν!!!
Επειδή κάποιοι κάνουν κάτι δεν πάει να πει ότι είναι και το σωστό!!
Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις την ζωή σου!!!
Έτσι όπως θέλεις να είναι!!!
Όχι έτσι όπως σε οδηγούν οι καταστάσεις να την ζήσεις!!!
Η όπως σου επιβάλουν οι άλλοι υποσυνείδητα.!!!
Πως μπορείς να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά για κάποιον που δεν θα μάθεις ποτέ???
Πως μπορείς να αντιπαθείς κάποιον που τον ξέρεις μόνο ένα λεπτό???
Όλοι μας αναρωτιόμαστε!!
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να αποτρέψεις κάτι
το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου
εκείνη ξέρει καλύτερα!!!
Να αφουγκραστείς τον κόσμο!!!
Να μυρίσεις τον αέρα να ηρεμήσεις!!!
Να ακούσεις τους χτύπους της!!!
Να ακούσεις τα ψιθυριστά που σου λέει τόσο καιρό
και συ δεν δίνεις σημασία!!!
Τότε ναι θα καταλάβεις αν αξίζει κάποιος!!!!
Και αν όχι αλλά αυτό είναι πολύ απόλυτο!!!
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται!!!
Να δείχνουν αυτό που θέλουν!!!
Και όχι αυτό που πραγματικά είναι!!!
Έτσι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου!!!
Και αν στην πορεία δεις ότι δεν άξιζε τότε δεν θα μετανιώσεις!!!
Γιατί θα έχεις κερδίσει κάτι κάτι πολύ σημαντικό!!!
Θα έχεις μάθει να ακούς!!!!
Μέσω αυτής της κατάστασης θα γίνεις εσύ καλύτερος!!!
Αν ο καθένας γινόταν καλύτερος
τότε όλος ο κόσμος θα ήταν γεμάτος με χαμόγελα!!!
Πάντα να κοιτάς τον εαυτό σου και όχι τους άλλους!!!
Να σκέφτεσαι εγώ τι κάνω???
Οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν!!!
Επειδή κάποιοι κάνουν κάτι δεν πάει να πει ότι είναι και το σωστό!!
Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις την ζωή σου!!!
Έτσι όπως θέλεις να είναι!!!
Όχι έτσι όπως σε οδηγούν οι καταστάσεις να την ζήσεις!!!
Η όπως σου επιβάλουν οι άλλοι υποσυνείδητα.!!!
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Απορίες!!!!!
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν?
Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεθεί στο δρόμο σου κάποιος τόσο πρόθυμος να σου τσακίσει τα φτερά? Γιατί έρχεται πιο φυσικά σε κάποιον να πληγώσει και να αφήσει πίσω του πόνο και απελπισία?
Γιατί δεν κάνουμε για τους άλλους αυτά που θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς?
Πότε μάθαμε μόνο να ζητάμε και να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε τίποτα σε αντάλλαγμα?
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή στη ζωή του καθένα από εμάς που σκλήρυνε την καρδιά μας?
Πως θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε και να αφήσουμε πίσω μας αυτά που μας βαραίνουν? Ποιος μας έπεισε πως είναι ευκολότερο να είμαστε μόνοι,από το να έχουμε κάποιον να νοιαζόμαστε?
Τι μας έκανε να πιστεύουμε πως είναι φυσική η αδιαφορία και ύποπτο το ενδιαφέρον και η ευγένεια?
Θα θυμηθούμε άραγε ποτέ πως είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας?
Θα μάθουμε ποτέ να αναγνωρίζουμε την αξία μας?
Θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε τη σκιά μας?
Θα μάθουμε ποτέ να απαιτούμε αγάπη αληθινή κι όχι κούφια λόγια που χάνονται στον αέρα? Θα καταλάβουμε ποτέ πως αξίζουμε το καλύτερο κι όχι το μέτριο ή το ψεύτικο?
Άνθρωποι αληθινοί χρειάζονται,να έρθουν δίπλα μας σαν άγγελοι,ν'ανοίξουν τα φτερά τους και να μας σκεπάσουν.
Να ζεστάνουν τις καρδιές μας και να μας μάθουν από την αρχή,σα να γεννηθήκαμε σήμερα,τι σημαίνει αγάπη.
Όλοι είμαστε μόνοι κάποιες στιγμές κι όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε.
Όσα κι αν γεμίζουν μέλι τις ζωές μας...
Δεν πειράζει,αν θυμόμαστε να αγαπάμε δεν πειράζει,το παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αν το ζήτησε για τους σωστούς λόγους..
Να είμαστε ρεαλιστές,να ζητάμε το αδύνατο!
Αρκεί μέσα μας να ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο,γιατί μπορούμε τα πάντα!
Αρκεί ποτέ να μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι παραπάνω,γιατί αξίζουμε τα πάντα!
Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεθεί στο δρόμο σου κάποιος τόσο πρόθυμος να σου τσακίσει τα φτερά? Γιατί έρχεται πιο φυσικά σε κάποιον να πληγώσει και να αφήσει πίσω του πόνο και απελπισία?
Γιατί δεν κάνουμε για τους άλλους αυτά που θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς?
Πότε μάθαμε μόνο να ζητάμε και να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε τίποτα σε αντάλλαγμα?
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή στη ζωή του καθένα από εμάς που σκλήρυνε την καρδιά μας?
Πως θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε και να αφήσουμε πίσω μας αυτά που μας βαραίνουν? Ποιος μας έπεισε πως είναι ευκολότερο να είμαστε μόνοι,από το να έχουμε κάποιον να νοιαζόμαστε?
Τι μας έκανε να πιστεύουμε πως είναι φυσική η αδιαφορία και ύποπτο το ενδιαφέρον και η ευγένεια?
Θα θυμηθούμε άραγε ποτέ πως είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας?
Θα μάθουμε ποτέ να αναγνωρίζουμε την αξία μας?
Θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε τη σκιά μας?
Θα μάθουμε ποτέ να απαιτούμε αγάπη αληθινή κι όχι κούφια λόγια που χάνονται στον αέρα? Θα καταλάβουμε ποτέ πως αξίζουμε το καλύτερο κι όχι το μέτριο ή το ψεύτικο?
Άνθρωποι αληθινοί χρειάζονται,να έρθουν δίπλα μας σαν άγγελοι,ν'ανοίξουν τα φτερά τους και να μας σκεπάσουν.
Να ζεστάνουν τις καρδιές μας και να μας μάθουν από την αρχή,σα να γεννηθήκαμε σήμερα,τι σημαίνει αγάπη.
Όλοι είμαστε μόνοι κάποιες στιγμές κι όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε.
Όσα κι αν γεμίζουν μέλι τις ζωές μας...
Δεν πειράζει,αν θυμόμαστε να αγαπάμε δεν πειράζει,το παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αν το ζήτησε για τους σωστούς λόγους..
Να είμαστε ρεαλιστές,να ζητάμε το αδύνατο!
Αρκεί μέσα μας να ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο,γιατί μπορούμε τα πάντα!
Αρκεί ποτέ να μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι παραπάνω,γιατί αξίζουμε τα πάντα!
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Είμαι άνθρωπος κι εγω????
Μέρα γιορτινή δεν περιμένω νάρθει!!!!
Σαν μια Κυριακή που δεν χωράει?????
Τη φρικτή μου τη σιωπή!!!
Να με ξυπνήσει μ' ένα αθάνατο φιλί????
Νύχτα φωτεινή και πάλι θα σε κρύψουν???
Τρέμεις σαν παιδί μήπως σ' ανακαλύψουν???
Βάζεις τη στολή να μην σ' αγγίξουνε!!!!
Τα 'πώς' και τα 'γιατί'????
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως σ' αγαπώ με σκοτώνεις, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι όταν το πρωί μες στον καθρέφτη......
Θα φοβάμαι να με δω, μην με φωνάξω ψεύτη?????
Τα σημάδια θα ρωτώ αν έκανα όλα αυτά!!!!
Που είχα στο μυαλό......
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως είμαι άνθρωπος κι εγώ?????
Ένα κομμάτι απ' τον ίδιο τον δικό σου το Θεό.....
Κι έχω δικαίωμα να κλαίω, να γελάω, να πονώ????
Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό που άλλοι πετάνε, να πετώ????
Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι έχω στα χέρια τη δική σου τη ζωή????
Και πριν προλάβεις να μου πεις πως μ' αγαπάς...Σε σκοτώνω!!!!!
Γιατί με είμαι άνθρωπος κι εγώ!!!!
Είμαι άνθρωπος κι εγώ ?????
By Adamas
Σαν μια Κυριακή που δεν χωράει?????
Τη φρικτή μου τη σιωπή!!!
Να με ξυπνήσει μ' ένα αθάνατο φιλί????
Νύχτα φωτεινή και πάλι θα σε κρύψουν???
Τρέμεις σαν παιδί μήπως σ' ανακαλύψουν???
Βάζεις τη στολή να μην σ' αγγίξουνε!!!!
Τα 'πώς' και τα 'γιατί'????
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως σ' αγαπώ με σκοτώνεις, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι όταν το πρωί μες στον καθρέφτη......
Θα φοβάμαι να με δω, μην με φωνάξω ψεύτη?????
Τα σημάδια θα ρωτώ αν έκανα όλα αυτά!!!!
Που είχα στο μυαλό......
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως είμαι άνθρωπος κι εγώ?????
Ένα κομμάτι απ' τον ίδιο τον δικό σου το Θεό.....
Κι έχω δικαίωμα να κλαίω, να γελάω, να πονώ????
Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό που άλλοι πετάνε, να πετώ????
Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι έχω στα χέρια τη δική σου τη ζωή????
Και πριν προλάβεις να μου πεις πως μ' αγαπάς...Σε σκοτώνω!!!!!
Γιατί με είμαι άνθρωπος κι εγώ!!!!
Είμαι άνθρωπος κι εγώ ?????
By Adamas
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)