Αυτοκτονια

Αυτές τις μέρες οι σκέψεις μου έχουν στήσει έναν παράξενο χορό με τις λέξεις "πόνος" και "αυτοκτονία"!!!
Δεν αναλογίζομαι τις λέξεις αυτές μαζί,
όμως την κάθε μια χωριστά!!!
Βέβαια αν ψάξεις καλά θα δεις,
πως ταιριάζουν αρκετά μεταξύ τους
και πάνε και αυτά χέρι χέρι!!!
Για παράδειγμα κάποιός αυτοκτονεί
επειδή δεν αντέχει έναν (ή και πολλούς) πόνο άσχετα αν αυτός είναι ψυχικός ή σωματικός ή συμπεριλαμβάνονται σε αυτόν και τα δυο είδη!!! Επίσης η αυτοκτονία κάποιου προκαλεί πόνο???? Αφήνω όμως τις σχέσεις μεταξύ πόνου και αυτοκτονίας
και επικεντρώνομαι αυτή την φορά στην αυτοκτονία!!!
Όπως είπα πριν, οι σκέψεις μου κάνουν έναν παράξενο χορό με αυτή τη λέξη!!!
Άραγε και μόνο το άκουσμα της τι σκέψεις σας προκαλεί????
Στο μυαλό μας αυτοκτονία = θάνατος,
διαφυγή, δειλία, βλακεία, κορεσμός, έλλειψη,
αδιέξοδος, εκδίκηση, απελευθέρωση , επιλογή????
Άραγε τα πράγματα είναι όντως τόσο σύνθετα???
Γιατί πρέπει κάποιος να σκεφτεί πολύ πριν αυτοκτονήσει???
Γιατί οι περισσότεροι καταδικάζουν αυτήν την πράξη???
Γιατί υπάρχουν σοβαροί και γελοίοι λόγοι να αυτοκτονήσει κάποιος????
Γιατί οι περισσότεροι απλά παρατηρούν????
Παρατηρούν τις αιτίες,
τα γεγονότα, την κατάληξη ,
και τα άτομα που άφησε πίσω ο αυτόχειρας!!!
Πόσοι από αυτούς που περνάνε δίπλα από αυτή τη λέξη
(αυτοκτονία) κάθονται να αναλογιστούν βαθύτερα????
Δεν λέω να σκεφτούν τον ψυχικό κόσμο του αυτόχειρα!!!
Εξάλλου ο καθένας το κάνει για δικούς του λόγους !!!!
Και ξέρω καλά πως κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον άλλον!!!
Να αγγίξει τις σκέψεις του ναι!!!
Μα να τις νιώσει με τίποτα!!!
Από την άλλη, είναι όντως τόσο απλό????
Θέλω να αυτοκτονήσω και το κάνω????
Τσάκ μπάμ και τίποτα δεν έγινε ????
Συγνώμη για την ωμότητα!!!
Μα δεν ξέρω,
δεν μπορώ να αντιληφθώ την απλή πλευρά του γεγονότος!!!
Ίσως δεν μπορώ να δεχτώ την επιλογή!!!
Εσείς μπορείτε????
Σκέφτομαι πως η αυτοκτονία,
μπορεί να αγγίξει τον καθένα!!!
Οι μισοί από μας ζούμε στην κατάθλιψη χωρίς καν να το γνωρίζουμε!!
Το ονομάζουμε ανία, ρουτίνα κτλ και όμως είναι κατάθλιψη!!!
Άλλοι έχουν μια ζωή κάτω από πίεση!!
Πίεση που την ασκούμε οι ίδιοι ,
τις περισσότερες φορές, στον εαυτό μας,
με αποτέλεσμα αυτό να μας οδηγεί στην δυστυχία!!!
Ε τώρα όντως σας μπέρδεψα!!!!
Και καλώς θα αναρωτηθείτε !!!
Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους???
Γιατί κάνω μόνο αναφορές και δεν κάθομαι να τα οργανώσω???
Λίγο να βρω την αλληλουχία των σκέψεων μου
και μετά να σας τα παρουσιάσω???
Εμ γιατί εδώ γράφω σκέψεις που έρχονται στο λεπτό!!!!
Γιατί σε αυτό το σημείο βρίσκομαι εγώ!!!!!
Γιατί θέλω να δώσω πρώτα σε εμένα ,
και μετά τους άλλους την επιφάνεια
απ΄ όπου θα πάρουν αφορμές για δικές τους σκέψεις
και όχι να δώσω έτοιμο φαγητό μασημένο με δικά μου δόντια!!!!
Δεν είναι σωστό ούτε και ωφέλιμο!!!
Σκέφτομαι λοιπόν πως αν για κάποιον ,
οποιονδήποτε λόγω αποφάσιζα να αυτοκτονήσω, τι θα γινόταν???
Για μένα βεβαίως τίποτα!!!
Δεν θα ένιωθα!!!
Θα είχα κάνει κάτι που είχα αποφασίσει εγώ!!!
Ίσως αυτό μου έδινε την αίσθηση ελευθερίας και ελέγχου της ζωής μου!!!
Από εκεί και μετά?????
Ποιους θα επηρέαζα με τον θάνατο μου???
Ποιοι θα έκλαιγαν στα αλήθεια για μένα????
Και αυτοί που δεν έκλαιγαν????
Μήπως αυτούς τους εκτιμούσα περισσότερα από μερικούς άλλους????
Πώς θα ήταν ο κόσμος μου χωρίς εμένα????
Για την οικογένεια μου δεν θα αναφέρω
διότι γνωρίζω πως θα πονούσαν πολύ, αφάνταστα!!!!
Οι φίλοι μου???
Ποιοι φίλοι μου????
Στα αλήθεια μερικοί από αυτούς ίσως να μην το μάθαιναν ποτέ!!!
Θα νόμιζαν πως απλώς τους ξέχασα και έφυγα!!!!
Το γνωστό «χαθήκαμε» που λέει ο κόσμος!!!
Μερικοί από αυτούς ίσως το μάθαιναν μετά από χρόνια!!!
Τι θα λέγανε άραγε????
Ποιοι θα σκεφτόταν τις σκέψεις μου????
Τους λόγους μου????
Ποιοι θα κοίταζαν τα πράγματα μου και θα γέμιζαν αναμνήσεις????
Θα σκεφτόταν την τελευταία μας συνάντηση????
Τις τελευταίες μας κουβέντες????
Το πώς περπατούσα,
πως γελούσα,
πως αντιδρούσα,
πως μισούσα
και πως αγαπούσα,
πως αγνάντευα
και πως κοιτούσα!!!
Ποια άτομα θα με σκεφτόταν τόσο έντονα
ώστε θα ξαναζωντάνευα μπροστά τους.????
Σκέψεις που δεν θα απαντήσω ποτέ γιατί είμαι πολύ "δειλή "
ή πολύ "θαρραλέα" για να γίνω αυτόχειρας!!!!

Αγκάθι στη καρδιά!!!!

Και είπα να περπατήσω, να συνεχίσω τον δρόμο μου!!!!!
Τον δρόμο που για τόσα χρονιά είχα αφήσει στην μέση!!!
Ένα δρόμο που ήμουνα συνεχώς στο ίδιο σημείο!!!!
Περνούσαν άνθρωποι από δίπλα μου αλλά μου ήταν εντελώς αδιάφοροι!!!!
Σταμάτησα εκεί!!!
Σ' εκείνο το σημείο που ήταν αυτός!!!
Δεν μπορούσα να φύγω, δεν ήθελα να φύγω!!!
Πονούσα!!!!
Το σημείο αυτό ήταν γεμάτο από αγκάθια!!!
Τα πόδια μου ματωμένα!!!!
Από λόγια, αλλά και πράξεις που με πλήγωναν,
που με πληγώνουν !!!!

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή ήταν η ζωή μου!!!!!
Μια ζωή γεμάτη πληγές και πόνο!!!
Μια ζωή που όλα ήταν αυτός!!!!
Μετά από τόσα χρονιά πήρα το θάρρος,
την πρωτοβουλία να συνεχίσω τον δρόμο μου
όσο και αν με πονούσαν τα πόδια μου!!!!
Γνώρισα και άλλους ανθρώπους,
δεν περνούσαν πλέον απλά από δίπλα μου,
σαν απαρατήρητη παρουσία!!!
Άρχισα να κρύβω βαθιά στην καρδιά μου
το σημείο όπου είχα μείνει τόσο καιρό!!!
Το έκρυψα δεν το ξεχνούσα!!!!
Με βοήθησαν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου,
να ξεχαστώ αλλά όχι να ξεχάσω!!!!
Με βοήθησαν να κάνω νέα αρχή αλλά όχι νέα ζωή!!!
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, δεν ήμουν εγώ!!!!
Μπορεί να αφέθηκα στην καινούργια ζωή αλλά τα πόδια μου,
μου θύμιζαν ότι εκεί πίσω άφησα το εαυτό μου, την σκέψη μου,
την ζωή μου και ότι περισσότερο αγαπώ!!!
Άφησα αυτόν!!!
Αυτόν που με πλήγωνε αλλά και με έκανε να χαμογελάω!!!!
Χαμογελούσα με όσα γλύκα λόγια έλεγε και ας ήξερα πως ήταν ψέμα!!!
Χαμογελούσα ακόμα και όταν το δάκρυ έτρεχε από τα ματιά μου,
όταν τα αγκάθια του με πονούσαν,
όταν το αίμα έτρεχε από τις πληγές!!!
Χαμογελούσα και ας πονούσα!!!
Χαμογελούσα γιατί απλά ήμουν κοντά του
και ας γι' αυτόν ήμουν μια ασήμαντη παρουσία,
ήμουν απλά αόρατη!!!
Δεν αντέχω άλλο!!!
Τώρα δεν με πονάνε μόνο οι πληγές απ' τα αγκάθια!!!
Τώρα με πονάει και η καρδιά μου!!!!
Είναι τόσο άδεια!!!!
Δεν αντέχω να προσποιούμαι!!!
Δεν αντέχω να προσπαθώ για νέα αρχή!!!!
Όσο και αν το θέλω η αγάπη που του έχω είναι πάνω από εμένα!!!
Τρέχω....
Τρέχω αφήνω πίσω μου όσους με βοήθησαν όσους μ' αγάπησαν!!!
Δεν πρόλαβα να τους εξηγήσω,
δεν πρόλαβα να τους ευχαριστήσω!!!
Ξέρω όμως πως μια μέρα θα με καταλάβουν
θα με συγχωρήσουν που τους άφησα!!!
Γιατί απλά αν δεν τους άφηνα θα τους πλήγωνα!!!
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού!!!!
Έφτασα πάλι εκεί κοντά του στα αγκάθια του!!!
Τα πόδια μου αντέχουν!!!
Η ψυχή μου όμως????
Πως να επουλωθούν τόσες πληγές???
Σε χρειάζομαι δεν θα σ' αφήσω!!!
Όσο και αν πονάω θα μείνω για πάντα εδώ!!!
Εδώ είναι η ψυχή μου, η ζωή μου!!!
Και ότι πιο πολύ αγαπώ!!!!!!!!!!

Είμαι σε ταξίδι

Δεν μπορώ να περιμένω.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Μπροστά μου υπάρχει μάχη και αγώνας.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Τι σημασία έχει πόσο μακριά είναι.
Από το Βορρά ώς το Νότο.

Ακόμη κι αν είναι σα να ταξιδεύεις.
Στην κόψη του ξυραφιού.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν είναι οι εχθροί στο δρόμο.
Κι αν η γη ακόμα κι οι πέτρες γίνουνε φίδια.
Αν όλα χτυπήσουν ιοβόλα στη στιγμή.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν πέφτουν οι σφαίρες βροχή.
Αν έρθουν οι εχθροί αμέτρητοι σα φύλλα το φθινόπωρο.
Αν έρθει ο στρατός του κατακτητή.
Εγώ είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Ακόμα κι αν οι δωσίλογοι συνωμοτήσουν.
Με τους προδότες για να με τσακίσουν.
Κι αγκάθια είναι γεμάτος ο δρόμος.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Θα υπερασπίσω αυτόν εδώ το δρόμο.
Μπορώ να καταθέσω για την ελευθερία.
Πλησιάζω αργά αργά.

Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Στο δρόμο με τις πλαγιές και τις κοιλάδες.
Για την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Δεν θα γυρίσω πίσω.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Είμαι σε ταξίδι, ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μου.
Οι εχθροί μου περίσσεψαν.
Ακόμα κι αν ο κόσμος όλος μου επιτεθεί.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Δεν θα σταματήσω ποτέ.
Δεν θα γυρίσω ποτέ.
Έναν μονάχα δρόμο έχω, όχι δύο.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.
Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Άνοιξη.
Και γω δεν κουράζομαι καθόλου.
Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος του Κουρδιστάν.
Είμαι σε ταξίδι, φεύγω.

Αντάρ Ζιγιάντ

Hello!!!!

Τι κάνετε βρε καλόπαιδα???Η Ελλάδα μας καλά???Εγώ ακόμα στα ξένα!!Σνιφ, σνιφ, σναφ, σνουφ....Ψοφάω στο κρύο και στη δουλειά!!!Από Ελσίνκι!!!Ελπίζω να γυρίσω σύντομα???Αν δεν έχει κάποιος καμία ιδέα να με στείλει κάπου αλλού!!!!Η θέα από εκεί που μένω!!!Τα φιλιά μου και την αγάπη μου σε όλη τη παρέα!!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΑΣ

Λόγω υποχρεώσεων είμαι Μόσχα!!!
Ελπίζω να περνάτε ολοι καλά!!!
Δέν έχω pc!!!!
Tα έφτυσε και δανείστικα κάποιου φίλου???
Οταν γυρίσω τα λέμε!!!
Φιλούρες, αγαπούλες!!!!!

PATTI SMITH

Η νύχτα ανήκει στην Πάτι Σμιθ.
Η ποιήτρια της ροκ .
Συνθέτρια, ερμηνεύτρια, ποιήτρια, ακτιβίστρια.
Η Πάτι Σμιθ, μία από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές στην ιστορία του ροκ εν ρολ, εξακολουθεί να έχει τη δύναμη και να υπενθυμίζει με ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια κοινωνικοπολιτικής διαμαρτυρίας όλων των εποχών ότι "Ο κόσμος έχει τη δύναμη" ("People Have The Power").
Περιλαμβάνει ισάριθμες διασκευές αγαπημένων ροκ τραγουδιών -"Are you experienced?", "Smells like Teen Spirit", "Gimme Shelter", "White Rabbit" κ.ά.- με τη μοναδική υπογραφή της Πάτι Σμιθ.
Το φθινόπωρο του 2005 κυκλοφόρησε η 30η επετειακή επανέκδοση του "Horses", του άλμπουμ που είχε ανοίξει το δρόμο στη Πάτι Σμιθ, για να αναδειχθεί στη συνέχεια σε ιέρεια της πανκ σκηνής της Ν. Υόρκης.
Η επανέκδοση του "Horses" θεωρήθηκε μία από τις σημαντικότερες στην ιστορία της μουσικής. Την ίδια χρονιά το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας την τίμησε με τον υψηλότερο τίτλο που αποδίδεται σε καλλιτέχνη.
Στις 12 Μαρτίου του 2007 η Σμιθ εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η διαδρομή της
Η Πάτι Σμιθ γεννήθηκε στο Σικάγο (30/12/1946), μεγάλωσε στο Νιου Τζέρσεϊ και το 1967 μετοίκησε στη Ν. Υόρκη, όπου γνώρισε τον φοιτητή τέχνης, φωτογράφο Robert Mapplethorpe. Το 1971 έκανε την πρώτη της εμφάνιση απαγγέλοντας ποίηση στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου με τον Lenny Kaye να την συνοδεύει στην ηλεκτρική κιθάρα. Στην παρέα των Σμιθ και Kaye προστέθηκε αργότερα ο πιανίστας Richard Sohl. Το 1974 κυκλοφόρησε το ανεξάρτητο σιγκλ "Hey Joe/Piss Factory", ενώ πραγματοποίησαν συχνές εμφανίσεις στο κλαμπ CBGB's.
Το 1975 προστέθηκε στο σχήμα ο ντράμερ Jay Dee Daugherty, η Σμιθ υπέγραψε συμβόλαιο με την Arista label και ηχογράφησε τέσσερα άλμπουμ, το "Horses", το "Radio Ethiopia", το "Easter" -το οποίο περιείχε τη μεγάλη επιτυχία που συνέγραψε με τον Μπρους Σπρίγκστιν "Because the Night"- και το "Wave".
Το 1979 αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον Fred "Sonic" Smith, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Το 1988 ηχογράφησαν μαζί το άλμπουμ "Dream of Life", που περιείχε το αριστουργηματικό "People Have the Power". Αυτή ήταν η τελευταία συνεργασία της με τρία αγαπημένα της πρόσωπα, καθώς έφυγαν από τη ζωή ο Robert Mapplethorpe, που τη φωτογράφισε για το εξώφυλλο, ο κιμπορντίστας Richard Sohl και ο σύζυγός της, που συνέθεσε τη μουσική.
Το 1996 κυκλοφόρησε το "Gone Again", το 1997 το "Peace and Noise", το 2000 ακολουθεί το "Gung Ho" με το "Glitter in their Eyes" να προτείνεται για Γκράμι (2001).
Το 2002 κυκλοφόρησε το διπλό "Land" και το 2004 το "Trampin'", το πρώτο άλμπουμ με την Columbia Records.

Απελπισία!!!!!

Όταν οι φυσικές σου δυνάμεις σε εγκαταλείπουν!!!!
Όταν τα δάκρυα έχουν πια στερέψει!!!
Όταν η απελπισία έχει κατακλύσει την καρδιά σου!!!
Όταν ο πόνος ραγίζει το στήθος σου!!!
Όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου!!!
Όταν στερεύουν τα όνειρά σου!!!!
Τότε ανακαλύπτεις την πραγματική σου δύναμη!!!
Την πραγματική σου ανθρωπιά!!!
Τότε ανακαλύπτεις την ψυχή σου!!!
Κι αν ζήσεις τότε ζεις αληθινά!!!!
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται απ'τη νιότη σου!!!
Γι αυτο νωρίς βραδιάζει, πριν χορτάσεις!!!
Το μεσημέρι καιει στα ψηλά τα δώματα!!!!
Το κύμα του ξανθό λούζει τους δρόμους!!!
Πεθαίνεις με τους ποιητές κάθε ηλιοβασίλεμα!!!
Τα χέρια σου μυρίζουν απ' τα μαλλιά τους!!!
Χτυπάει η καμπάνα που δεν πιστεύεις πια!!
Σε ξένη αυλή συνομιλείς με το φεγγάρι!!!
Κολυμπάω σχίζοντας την δική μου απελπισία !!!
Άλλοτε με θάρρος να κάνω μακροβούτια !!!
Κι άλλοτε δειλή να αφήνω το ρεύμα να με ταξιδέψει!!!
Εξερευνώ κι ανακαλύπτω!!!!
Πολύς ο πόνος!!!
Αδύναμες δυνατότητες και δυνατές αδυναμίες...
Μεγάλη η θάλασσα της δικής μου απελπισίας!!!!
Βλέπω ένα βράχο και η κακοφτιαγμένη επλίδα με περιγελά!!!!
Δεν ψάχνω για στεριά ή κάτι να πιαστώ!!!
Κάποτε κάποτε κοιτάω προς τα πάνω,

τον ουρανό.
Ζωή μου δε σε χόρτασα!!!!

Ξυπνάς μιά μέρα!!!

Όλα γίνονται τόσο γρήγορα!!!!
Περνάνε οι μέρες, οι ώρες, οι εποχές και εμείς???
Όλα φεύγουν ,έρχονται και ξαναφεύγουν!!!
Ξεχνάμε ,θυμόμαστε, ζούμε???
Όλα έρχονται και παρέρχονται!!!
Πότε θα σταματήσει???
Ποτέ!!!!
Γιατί έτσι είναι η ζωή!!!!
Θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα δούμε ότι όλα ήταν αέρας!!!!
Έτσι λένε!!!
Όμως μήπως ζητάμε πολλά???
Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές!!!
Είτε καλές, είτε κακές!!!
Αλλά τις ζήσαμε ήμασταν εκεί παρόντες!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο στο μυαλό μας,
στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς!!!!
Μπορεί να μην έχουμε κάνει όλα αυτά που θέλαμε λόγο καταστάσεων!!!
Αλλά μην είμαστε αχάριστοι!!!!
Ότι και αν έχουμε ζήσει ήταν και είναι δικό μας!!!!
Δεν θα φύγει ποτέ θα είναι εκεί χαραγμένο
στο μυαλό μας,στην καρδιά μας!!!
Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας!!!
Μπορεί να θέλαμε να ήταν αλλιώς,
αλλά κάναμε μια επιλογή και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι για αυτή
και να μην μετανιώνουμε

και να την αντιμετωπίζουμε!!!
Δεν είναι όλα ρόδινα αλλά????

Εμείς μπορούμε να τα δούμε έτσι????
Όλα είναι στο μυαλό μας!!!!
Αν αλλάξει αυτό όλα μπορούν να γίνουν τέλεια???

ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ !!!!

Απόψε θέλω να γράψω για τις σκέψεις που δεν έχω!!!
Δεν έχω καμία σκέψη, το μυαλό μου
δεν κατεβάζει τίποτα να σας πω κι αυτό με τρελαίνει!!!!
Όλη μέρα σπάω το κεφάλι μου τι να γράψω,
με βασανίζουν πολλά πράγματα αλλά αυτή τη στιγμή που θέλω να τα μοιραστώ,
δεν βγαίνουν???
Δεν βγαίνει τίποτα και η κούραση που έχω δεν είναι δικαιολογία!!!
Νομίζω ότι συνηθίζω να τα αφομοιώνω όσα με απασχολούν
και να γίνονται ένα με εμένα χωρίς να τα αντιμετωπίζω ποτέ!!!
Απλά γίνονται κομμάτι του εαυτού μου!!!!
Απλά κάθονται εκεί και περιμένουν να ξαναβγούν στην επιφάνεια !!!
Σαν μια παλιά αρρώστια από την οποία,
στην πραγματικότητα, ποτέ δεν γιατρεύτηκα!!!!
Πώς γίνεται να μην έχεις τίποτα να πεις ????
Να θες να δώσεις μια στο κεφάλι σου στον τοίχο από απελπισία????
Δεν το ξέρω!!!!
Τι να γράψω!!!!
Τι είδα σήμερα???
Έναν γιάπη σε δείπνο με μια μανά με δυο παιδάκια!!!
Αυτός καλοντυμένος, ήταν φανερό ότι γλυκοκοίταζε τη μάνα,
που μάλλον ήταν χωρισμένη!!!
Μου φάνηκε θλιβερό θέαμα!!!!
Σαν χαζορομαντική αμερικανική ταινία!!!!
Ο γραβατωμένος τυπάκος με μεγάλες δόσεις ιπποτισμού
δίνει δωράκια στα παιδάκια της γυναίκας που θέλει να τουμπάρει!!!
Συγγνώμη, να πλησιάσει ήθελα να πω!!!!
Και γιατί είναι θλιβερό όλο αυτό??? Δεν ξέρω.
Δεν θλίβομαι για τον γιάπη και τη μάνα.
Καλά κάνουν!!!!
Θλίβομαι ίσως γιατί νιώθω ότι αυτά τα μούλικα ποτέ δεν θα τα αγαπήσει.
Και γιατί να τα αγαπήσει??? Δικά του είναι???
Τι είπες εσύ εκεί κάτω???
Αν ήταν δικά του θα τα αγαπούσε???
Καλή ερώτηση φίλε μου!!!
Η απάντηση μου: όχι απαραίτητα!!!
Μάλλον ο μύθος που από το σχολείο μας περνάνε
ότι οι γονείς μας αγαπάνε πρέπει να αρχίσει να αποσύρεται,
να κρύβεται!!!!
Ξέρεις, αγάπη δεν είναι να το ταΐζεις!!!
Να το ντύνεις και να του παίρνεις παιχνίδια
για να μην το έχεις στα ποδιά σου!!!!
Αγάπη είναι να κανείς αυτό που φαντάζει δύσκολο!!!
Να ξεπερνάς τον εαυτό σου!!!
Να ρίχνεις τα μούτρα σου σε αυτό το ηλίθιο πλάσμα !!!!
Που είναι πολύ λιγότερες δεκαετίες εν ζωή από ο,τι εσύ!!!!
Να του μαθαίνεις τη συγγνώμη!!!!
Να του μαθαίνεις ότι δεν πρέπει να πατάει επί πτωμάτων!!!
Αγάπη είναι να το ρωτάς, όχι τυπικά!!! Ουσιαστικά:
τι δεν πήγε καλά στη μέρα σου!!!
Να του βεβαιώνεις:
είμαι εδώ για σένα, όχι για να σε κρίνω!!!!
Αλλά για να σε συμβουλέψω!!!
Χωρίς να είναι απαραίτητο να με ακούσεις!!!
Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι σοφός!!!
Στην πραγματικότητα αν και γονιός,
αν και μεγαλύτερος!!!!
Είμαι ένας ανθρωπάκος με πολλά ελαττώματα !!!!
Και δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω εσένα, παιδί μου!!!
Που υποτίθεται ότι σ’αγαπάω!!!!
Ο γιάπης μπορεί να τα πει όλα αυτά στα παιδάκια????
Ίσως όχι!!!
Πάντως ξέρω και πολλούς αληθινούς πατεράδες και μανάδες
που και πάλι δεν ξεστομίζουν τίποτα από όλα αυτά!!!
Και μπορεί και η ίδια τους η μάνα να μην τους τα πει ποτέ!!!!
Γιατί να υπάρχει οικογένεια???
Ή μάλλον ξέρω γιατί να υπάρχει!!!!
Για να παράγει έτοιμα δουλάκια για την αγορά εργασίας
ή για τους κυβερνήτες τους!!!!
Γιατί να την σέβομαι ???
Είναι αυτό που ρωτάω!!!!
Όταν όλος ο εγωκεντρισμός πηγάζει από την οικογένεια????
Θα βάλω μέσο για να περάσει το παιδί μου εκεί !!!
Και δεν με νοιάζει ποιανού τη θέση θα φάω!!!
Εμείς να ‘μαστε καλά!!!
Να σεβαστώ τι από την οικογένεια???
Ότι ως επί το πλείστον δημιουργεί ανθρώπους με κόμπλεξ, ταμπού,
κοινωνικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά και σεξουαλικά????
Ναι, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι!!!
Είναι όμως!!!
Δεν ξέρω πολλούς γονείς όπως τους περιγράφουν οι ψυχολόγοι… "Ιδανικούς"!!!!!
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει ο γιάπης?????
Έλα ντε, δεν με νοιάζει!!!
Άλλωστε η μαμά μου εχει πει να κοιτάζω τη δουλεια μου!!!
Να σπουδάσω σε μια καλη σχολή!!!!
Να είμαι επιμελής και συνεπής στη δουλειά μου!!!
Να ενδιαφέρομαι συνεχώς να ανεβαίνω σε αξιώματα και μισθούς!!!
Να παντρευτώ ένα καλό παιδί!!!!
και να κάνω μια οικογένεια που δε θα της λείπει κανένα υλικό αγαθό!!!!
Να συμπληρώσω τα ένσημα μου και να χαρώ μια υπέροχη σύνταξη στα 70 μου!!!!
Κι όταν κλείνω τα μάτια, αποκαμωμένη από τη ζωή,
για όλες αυτές τις υπέροχες συμβουλές!!!!! Θα πω: «Σ’ ευχαριστώ μαμά..» ?????
Προς το παρόν ευχαριστώ εσάς που διαβάσατε τις ηλιθιότατες σκέψεις μου!!!!!

Εμείς κι' οι Αλλοι!!!!!!

Πόσο καλά μπορεί να ξέρεις τους άλλους???
Πως μπορείς να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά για κάποιον που δεν θα μάθεις ποτέ???
Πως μπορείς να αντιπαθείς κάποιον που τον ξέρεις μόνο ένα λεπτό???
Όλοι μας αναρωτιόμαστε!!
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να αποτρέψεις κάτι
το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου
εκείνη ξέρει καλύτερα!!!
Να αφουγκραστείς τον κόσμο!!!
Να μυρίσεις τον αέρα να ηρεμήσεις!!!
Να ακούσεις τους χτύπους της!!!
Να ακούσεις τα ψιθυριστά που σου λέει τόσο καιρό
και συ δεν δίνεις σημασία!!!
Τότε ναι θα καταλάβεις αν αξίζει κάποιος!!!!
Και αν όχι αλλά αυτό είναι πολύ απόλυτο!!!
Οι άνθρωποι έχουν μάθει να κρύβονται!!!
Να δείχνουν αυτό που θέλουν!!!
Και όχι αυτό που πραγματικά είναι!!!
Έτσι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ακούσεις την καρδία σου!!!
Και αν στην πορεία δεις ότι δεν άξιζε τότε δεν θα μετανιώσεις!!!
Γιατί θα έχεις κερδίσει κάτι κάτι πολύ σημαντικό!!!
Θα έχεις μάθει να ακούς!!!!
Μέσω αυτής της κατάστασης θα γίνεις εσύ καλύτερος!!!
Αν ο καθένας γινόταν καλύτερος
τότε όλος ο κόσμος θα ήταν γεμάτος με χαμόγελα!!!
Πάντα να κοιτάς τον εαυτό σου και όχι τους άλλους!!!
Να σκέφτεσαι εγώ τι κάνω???
Οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν!!!
Επειδή κάποιοι κάνουν κάτι δεν πάει να πει ότι είναι και το σωστό!!
Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις την ζωή σου!!!
Έτσι όπως θέλεις να είναι!!!
Όχι έτσι όπως σε οδηγούν οι καταστάσεις να την ζήσεις!!!
Η όπως σου επιβάλουν οι άλλοι υποσυνείδητα.!!!

Απορίες!!!!!

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν?
Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεθεί στο δρόμο σου κάποιος τόσο πρόθυμος να σου τσακίσει τα φτερά? Γιατί έρχεται πιο φυσικά σε κάποιον να πληγώσει και να αφήσει πίσω του πόνο και απελπισία?
Γιατί δεν κάνουμε για τους άλλους αυτά που θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς?
Πότε μάθαμε μόνο να ζητάμε και να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε τίποτα σε αντάλλαγμα?
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή στη ζωή του καθένα από εμάς που σκλήρυνε την καρδιά μας?
Πως θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε και να αφήσουμε πίσω μας αυτά που μας βαραίνουν? Ποιος μας έπεισε πως είναι ευκολότερο να είμαστε μόνοι,από το να έχουμε κάποιον να νοιαζόμαστε?
Τι μας έκανε να πιστεύουμε πως είναι φυσική η αδιαφορία και ύποπτο το ενδιαφέρον και η ευγένεια?
Θα θυμηθούμε άραγε ποτέ πως είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας?
Θα μάθουμε ποτέ να αναγνωρίζουμε την αξία μας?
Θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε τη σκιά μας?
Θα μάθουμε ποτέ να απαιτούμε αγάπη αληθινή κι όχι κούφια λόγια που χάνονται στον αέρα? Θα καταλάβουμε ποτέ πως αξίζουμε το καλύτερο κι όχι το μέτριο ή το ψεύτικο?
Άνθρωποι αληθινοί χρειάζονται,να έρθουν δίπλα μας σαν άγγελοι,ν'ανοίξουν τα φτερά τους και να μας σκεπάσουν.
Να ζεστάνουν τις καρδιές μας και να μας μάθουν από την αρχή,σα να γεννηθήκαμε σήμερα,τι σημαίνει αγάπη.
Όλοι είμαστε μόνοι κάποιες στιγμές κι όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε.
Όσα κι αν γεμίζουν μέλι τις ζωές μας...
Δεν πειράζει,αν θυμόμαστε να αγαπάμε δεν πειράζει,το παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αν το ζήτησε για τους σωστούς λόγους..
Να είμαστε ρεαλιστές,να ζητάμε το αδύνατο!
Αρκεί μέσα μας να ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο,γιατί μπορούμε τα πάντα!
Αρκεί ποτέ να μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι παραπάνω,γιατί αξίζουμε τα πάντα!

Είμαι άνθρωπος κι εγω????

Μέρα γιορτινή δεν περιμένω νάρθει!!!!
Σαν μια Κυριακή που δεν χωράει?????
Τη φρικτή μου τη σιωπή!!!
Να με ξυπνήσει μ' ένα αθάνατο φιλί????
Νύχτα φωτεινή και πάλι θα σε κρύψουν???
Τρέμεις σαν παιδί μήπως σ' ανακαλύψουν???
Βάζεις τη στολή να μην σ' αγγίξουνε!!!!
Τα 'πώς' και τα 'γιατί'????
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως σ' αγαπώ με σκοτώνεις, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι όταν το πρωί μες στον καθρέφτη......
Θα φοβάμαι να με δω, μην με φωνάξω ψεύτη?????
Τα σημάδια θα ρωτώ αν έκανα όλα αυτά!!!!
Που είχα στο μυαλό......
Άνθρωπος κι εγώ, κι απόψε θα φωνάξω!!!!
Άνθρωπος κι εγώ, βαρέθηκα, θ' αλλάξω!!!!
Άνθρωπος κι εσύ, πού 'χεις στα χέρα τη δική μου τη ζωή????
Και πριν προλάβω να σου πω......
Πως είμαι άνθρωπος κι εγώ?????
Ένα κομμάτι απ' τον ίδιο τον δικό σου το Θεό.....
Κι έχω δικαίωμα να κλαίω, να γελάω, να πονώ????
Κάτω απ' τον ίδιο ουρανό που άλλοι πετάνε, να πετώ????
Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ????
Κι έχω στα χέρια τη δική σου τη ζωή????
Και πριν προλάβεις να μου πεις πως μ' αγαπάς...Σε σκοτώνω!!!!!
Γιατί με είμαι άνθρωπος κι εγώ!!!!
Είμαι άνθρωπος κι εγώ ?????

By Adamas

ΑΠΟΓΝΩΣΗ!!!!

Αισθάνομαι ότι το μυαλό μου είναι μπερδεμένο!!!

Οτι είναι γεμάτο σκέψεις που δε μπορώ να ελένξω!!!

Οτι υπάρχουν καταστάσεις που πρέπει να ξεκαθαρίσω!!!!

Το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου μου αισθάνομαι οτι εξασθενεί!!!!

Αισθάνομαι οτι κάνω κινήσεις η πέρνω αποφάσεις που πάντα καταλήγουν λανθασμένες!!!

Νοιώθω μια σύγκρουση δύο κόσμων να γίνεται μέσα μου που δε καταλήγει πουθενά!!!

Νοιώθω οτι οτιδήποτε συμβαίνει είναι μάταιο!!!

Αισθάνομαι οτι δε μπορώ να ελένξω εγώ τις καταστάσεις

και οτι είμαι ανίκανη να υποδεχτώ και τις καταστάσεις του μέλλοντος!!!

Νοιώθω οτι είμαι απροστάτευτη και ευάλωτη σε οτιδήποτε συμβαίνει!!!

Τον κόσμο και τα γεγονότα γύρω μου τα μεταφράζω σαν "κακά","επικύνδινα" και στη καλύτερη περίπτωση "ύποπτα"!!!!

Νοιώθω οτι σε όλα κρύβεται και κάτι αλλο που δε λέγεται!!!

Η απόλαυση ενός ποτού..ενός τσιγάρου...μιάς εξόδου ελλατώνεται!!!

Νοιώθω οτι συνεχώς κάποιοι "μου χρωστάνε" σε λέξεις... σε εξηγήσεις.. σε συναισθήματα!!!

Παλιότερα είχα συχνά την ανάγκη για φυγή!!!

Το έκανα όποτε το είχα ανάγκη και ένιωθα μια λύτρωση!!!!

Τώρα νιώθω ότι κι'αυτό είναι μάταιο!!!

Νιώθω οτι τίποτα δε με κρατάει σε ενα αγώνα για να ζώ!!!

Τίποτα δεν έχω να χάσω αλλά και να κερδίσω!!!!

Οποιαδήποτε κατάσταση συμβαίνει νιώθω οτι γνωρίζω την εξέλιξη της προτού ολοκληρωθεί!!!

Έχω συνέχεια στο μυαλό μου μιά εικόνα ευτυχίας για λίγα δευτερόλεπτα και μετά είμαι βέβαιη οτι αυτή η σκέψη είναι μη ρεαλιστική!!!!

Οτι είναι μια ψευδαίσθηση και νιώθω απαίσια που την έκανα!!!!!

Έχω πάψει να διαβάζω βιβλία!!!!

Να πηγαίνω θέατρο!!!!

Έχω πάψει να έχω σε τάξη τα πράγματα μου!!!!

Παρορμητικές κινήσεις κάνω αλλά καμιά δε με πληρεί!!!!!

Η λέξη απόφαση μοιάζει σαν ένας δύσκολος αγώνας!!!

Και το αληθινό πάθος σα λάθος!!!

Τα λόγια μου στους άλλους είναι πάντα αυτά που πιστεύω οτι μπορούν να καταλάβουν και να τ'αντέξουν!!!

Την ουσία δε τη λέω σε κανένα και αν κάποιος τη διαισθάνεται είμαι σίγουρη οτι δε καταλαβαίνει το βάρος της!!!!

Η ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!

Η σιωπή θυμίζει νεκρική ακολουθία...
στάχτη η ομίχλη στα μάτια...
δεν κοιτούν...
δεν ξεχωρίζουν χρώματα...
δεν ακούν ψίθυρους...
απλά αργοπεθαίνουν καίγοντας κόκκινους ιστούς...
χωρίς ενοχές...
χωρίς τύψεις...
έτσι απλά...
Πετούσα πέτρες στα τζάμια...
Άκουγα τον θόρυβο...
Τα κομμάτια γκρεμίζονταν...
Έσχιζαν την σιωπή που επέβαλαν...
Δες τους βγήκαν στα παράθυρα...
Υστερικές φωνές πανικού...
Φοβούνται τους ήχους...
Δες τους...
Νεκροί στα παγωμένα τους μνήματα...
Χωρίς σταυρούς...
Κοροϊδεύουν την ζωή...
Εκτελούν την αγάπη...
Μολύνουν την ευωδιά της Άνοιξης...
Με βρώμικες ανάσες...
Κρύβονται σαν τα τρωκτικά...
Ροκανίζουν το συναίσθημα...
Ξεγελούν τους αγγέλους...
Ματώνουν τα φτερά τους με το βαθύ κόκκινο...
Σέρνονται στα ερείπια που προκάλεσαν...
Οπλίζουν το χέρια τους με δηλητήριο...
Ισοπεδώνουν την ψυχή στο παρθενικό της φτερούγισμα...
Ατσάλι σκληρό η ψυχή μου...
Κατεδαφίζει την αχυρένια σας ύπαρξη...
Σκαρφάλωσα στον απέραντο ουρανό...
Να μην σας βλέπω...
Να μην "ακούω" τις σιωπές σας...
Σας σκέπασε το απέραντο γαλάζιο...
Πνιγήκατε στον ωκεανό...
Τώρα η Άνοιξη χαμογελά...
Χωρίς την σκιά του μαύρου σας χειμώνα...
Και το αηδόνι δοξάζει...
Το μεγαλείο της ζωής...
Με τα ποιο γλυκά χρώματα...
Αυτά που ποτέ δεν είδατε...

Στέλιος Κ.

Παιχνίδια?????

Ο tantoguanto σκέφτησε να καλέσει εμένα τον πράο και ήρεμο άνθρωπο να πω τι με νευριάζει...τς τς τς...τι γράφω τώρα?
Δύσκολο μου φαίνεται. Για να δούμε...(με τυχαία σειρά)
1) Η ανοχή μου πολλές φορές.
2) Η υπεροψία
.3) Το ''εγώ είμαι και άλλος δεν είναι''
.4) Oι φαφλατάδες. Για παράδειγμα αυτοί που σε παρέες διατείνονται ότι έχουν πάει με τα άπειρα γκομενάκια εκείνη τη βδομάδα παραλείποντας επιμελώς να αναφέρουν ότι παίρνονται με τύπους που ούτε ο χάρος δεν τους παίρνει. (Λόγω πολυκοσμίας...καταλαβαίνετε...)
5) Η απλυσιά.
6) Η εμμονή με τα πολύ ακριβά και φλασάτα ρούχα λες και όποιος πάει μαζί σου θα γαμηθεί με τα mIU mIU σου. Βρε ΜΙΟΥ!
7) Τα ψέματα. Όλων των ειδών ιδίως τα WHITE LIES!
8) To σώνει και καλά ανοιξιάτικο mood στο οποίο πρέπει να μπούνε όλοι.
9) Η αναισθησία των ανθρώπων απέναντι στα ζώα.
10) Το ότι δεν μπορώ να παίξω μουσική όσο δυνατά θέλω.
11) Η ανασφάλεια που βγαίνει σε επιθετικότητα.
12) Η άμεση συγχώνευση των ζευγαροζουζουνίων που τιτιβίζουν χαρούμενα μιλώντας στον πλυθηντικό..''εμας δεν μας αρέσει αυτό...'' ''εμάς μας τρελλαίνει εκείνο''
13) H αναβλητικότητα (μου και όλου του κόσμου).
14) Το να μεταβάλλεται κάποιος σε γάτα Περσίας στο σεξ.
15) Επίσης το να κάθεται κάποιος ακίνητος στο σεξ θέλοντας να τα κάνεις ΟΛΑ ΕΣΥ.
16) Oι γριές στα τρόλευ που με μια μαγκούρα μπορεί να σε σκοτώσουν για να κατέβουν/ανέβουν στο τρόλευ/λεωφορείο.
17) Οι άσχετοι που κάνουν τους παντογνώστες.
18) Οι bloggers που έχουν 5-7 προσωπικά blogs .
E φαντάζεστε τη συνέχεια.
19) Η υποκρισία.
20) Η ασυδοσία.
21) Τα άπειρα ψυχολογικά όλης της οικουμένης.
22) Η αγνωμοσύνη.
23) Οι υπερωρίες στη δουλειά.
24) Το οτι ενώ σου έχω πεί πως σε αγαπάω δεν σου έχω πεί πόσο και τι έχω κάνει και θα έκανα για να είσαι καλά.
25) Το ότι εσύ αυτό το θεωρείς ένα ωραίο παιχνίδι.
26) Το κακό timing.
27) Το να πίνεις και να μην μπορεί να σε πιάσει.
28) Όταν αποφεύγουν να σε κοιτάνε στα μάτια.
29) Οι πολύ ωραίοι που το ξέρουν και φέρονται ανάλογα.
30) Η κλαψομουνίαση η αρνητικότητα και οι εμμηνοπαυσικές συμπεριφορές ορισμένων.
31) H κίνηση και το μποτιλιάρισμα.
32) ΤΟ ΟΤΙ Η ΛΙΣΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!Χεχεχεχε.

Χειμωνιάτικη βραδιά...

Εκείνη τη χειμωνιάτικη βραδιά δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους.
Έπεφτε δυνατή παγωμένη βροχή που χτυπούσε στα μισόκλειστα πατζούρια,
σαν να ποθούσε να μπει μέσα για να γεμίσει νερό και αστραπή τη σκοτεινή κάμαρα.
Συχνά, ένας κεραυνός έπεφτε πίσω απ' το βουνό και την τράνταζε.
Μα, εκείνη τη βραδιά, η νεαρή γυναίκα είχε πάρει την πιο θαρραλέα
και αληθινά δική της απόφαση που είχε πάρει σ' όλη της τη ζωή
και κανένας δε θα τη σταματούσε,
ούτε ο ίδιος ο βρόντος του κεραυνού που σχίζει τους νυχτερινούς ουρανούς και σκορπίζει τα νυχτοπούλια.
Κοιτούσε τον καθρέφτη αμίλητη, και κάπου κάπου της ξέφευγε ένα ειρωνικό χαμόγελο ανάμεσα στα δάκρυα.
Όλα της φαίνονταν τώρα ανόητα και γελοία.
Αυτοί οι μοχθηροί άνθρωποι που της άρπαξαν την παιδική της θέληση,
τι δύναμη είχαν τώρα μπροστά στην απόφασή της?
Ο πατέρας της, η μάνα της, οι παρέες, οι δάσκαλοι.
Όλοι της έταζαν αγάπη μα της έδιναν απλόχερα μίσος και πικρό θάνατο.
Και για πρώτη φορά το σκέφτηκε έτσι σ' όλη της τη ζωή,
ότι τίποτα πάνω της δεν ήταν δικό της.
Ούτε το σώμα, ούτε η ψυχή της.
Ποτέ δεν κράτησε το χαλινάρι της μοίρας της.
Αλλά τώρα πια ήταν η στιγμή να το κρατήσει έστω και για μια φορά μονάχα,
για να αποδείξει στους κατακτητές της ψυχής της,
ότι ένα μικρό μέρος της παρέμενε ακόμα ελεύθερο.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ???

Απόψε δεν θέλει να κοιμηθεί.
Θέλει να βάλει μια τάξη στις σκέψεις και στα θέλω της.
Διάβασε πριν από λίγες μέρες ότι όσο αναμοχλεύουμε το παρελθόν,
σκοτώνουμε το παρόν και υπονομεύουμε το μέλλον.
Τον τελευταίο καιρό
-πόσο καιρό; πόσα χρόνια;-,
το παρελθόν της ακολουθεί μια ύπουλη τακτική.
Ανταρτοπόλεμο.
Προβάλλει ξαφνικά εικόνες από τα παλιά,
κάνει ένα μη συντονισμένο flashback.
Την ώρα που είναι απασχολημένη, στην δουλειά,
ή στο σπίτι, ή σε μια παρέα,
την ώρα που οι άμυνες έχουν πέσει και η οπισθοφυλακή χαλαρώνει -
τότε βρίσκει το παρελθόν την ευκαιρία
και ύπουλα αναδύεται δείχνοντας φωτογραφίες από τα καταχωνιασμένα.
Σαν να ξεφυλλίζει ένα άλμπουμ με ασπρόμαυρα shots
και να στέκεται παραπάνω σε ορισμένα.
Τυχαία; Όχι, καθόλου τυχαία.
Συντονισμένος ανταρτοπόλεμος,
ύπουλα οργανωμένος, φαινομενικά χύμα.
Γιατί τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε..
είναι οι ώρες που ξεχνάς τι είσαι και προσπαθείς να καταλάβεις
τι γίνεται και κυρίως γιατί…
H αίσθηση του κενού, ότι όλα δηλαδή είναι χωρίς νόημα,
αδιάφορα, ότι τίποτε δεν μπορεί να σου προκαλέσει χαρά,
συγκίνηση, ενδιαφέρον είναι πολύ βασανιστική,
γιατί ακόμη και τα πιο θετικά και αισιόδοξα πράγματα,
όπως οι χαρές της οικογένειας ή των φίλων,
οι αγαπημένες διασκεδάσεις, τα δώρα μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημά τους.
Συχνά συμβαίνει αυτά ακριβώς τα ευχάριστα να σε «πλακώνουν» ακόμη περισσότερο, επειδή βλέπεις ότι δεν μπορείς να τα χαρείς.
Αισθάνεσαι αποκομμένος από το γύρω κόσμο.
Την άλλη Δευτέρα παγώνει ο χρόνος και αυτό είναι η μόνη πραγματικότητα
τα άδεια μάτια που τρέχουν να προλάβουν το μετρό,
οι άδειες ψυχές που εγκλωβίζονται μπροστά
σε μια οθόνη τηλεόρασης- υπολογιστή- βίντεο,
τα άδεια συναισθήματα που γεμίζουν
τα γεμάτα από υλικά αγαθά σπίτια.

Gabriel Okara (Imomotimi gbaingbain)

Γεννημένος στις 21-4-1921 στο Μπομαντι σημερινή Μπαιελσα,μετά τη βασική του εκπαίδευση στη πόλη του και στη στρατιωτική σχολή Creek Road,Port Harcourt, έγινε δεκτός στο κρατικό κολέγιο Umuama, φοίτησε επίσης στο Yaba του Lagos.Αργότερα εκπαιδεύτηκε ως βιβλιοδέτης στο Ομοσπονδιακό τυπογραφείο,αυτό που μετά αποκαλούσε "περιπέτεια" σε γουρουνίσια αγορά.
Εθήτευσε στις καλές τέχνες (ζωγραφική) στη Umuama όπου είχε καθηγητή τον Ben Enwonwu. Ξεκίνησε την καριέρα του στα 1946 όταν σύμφωνα με τα λεγόμενα του είχε ένα όραμα σχετικό με τον πρόσφατα χαμένο ηγέτη Herber Macaulay.
Όταν κάθισε να ζωγραφίσει τήν Macaylay σύμφωνα με το όνειρο του,ξαφνικά ένιωσε ένα τράβηγμα στο χέρι με το πινέλο και άφησε τρεις λέξεις στον καμβά, γράφοντας "Κάτω,Διάβολε, Κάτω". Μετά από αυτό άλλαξε δραματικά και αποφάσισε να γίνει ποιητής.Στα μέσα της δεκαετίας του 50 σπουδάζει ποίηση.Ένα από τα πρώτα του ποιήματα κέρδισε βραβείο στο Φεστιβάλ Τεχνών της Νιγηρίας.
Εμφανίζετε σε εφημερίδες ,περιοδικά και avan-garde ανθολογίες.Το 1978 δημοσίευσε τη πρώτη συλλογή ποιημάτων, γίνετε αμέσως γνωστός στη πατρίδα του αλλά και στην Αγγλία.Εξακολουθώντας τη δουλειά του σαν βιβλιοδέτης παίρνει τη θέση του διευθυντή στο Enugu.
Στη διάρκεια του εμφυλίου Πολέμου στη χώρα του,παραμένει στη θέση του και ακολουθεί διπλωματικές αποστολές στην Ευρώπη και Αμερική. Τελειώνοντας ο πόλεμος γίνετε διευθυντής στο Υπουργείο Πολιτισμού απ'οπου καθοδηγεί συγγραφείς και ζωγράφους. Παραμένει μέχρι τη σύνταξη του στα τέλη του 1970. Εκδίδει τη σατιρική συλλογή "Ο ονειροπόλος","Το όραμα μου ","Όπως το βλέπω".

"Αντχιαμπο"
Σήκωσα το χέρι μου
το τρεμάμενο χέρι μου,
αρπάζοντας σφιχτά τη καρδιά μου
σα μαντίλι και την κυμάτισα,
την κυμάτισα- και την κυμάτισα-
αλλ'αυτη γύρισε τα μάτια της μακριά.

PABLO MILANES

Ο Πάμπλο Μιλανές (Pablo Milanés) είναι Κουβανός συνθέτης, τραγουδιστής, κιθαρίστας.
Γεννήθηκε στο Bayamo της Κούβας το 1943. Σπούδασε στην εθνική σχολή μουσικής της Αβάνας. Το «feeling» είναι ένα μουσικό στυλ που ξεκίνησε στη Κούβα τη δεκαετία του 40, στο οποίο τα αισθήματα ορίζουν την ερμηνεία. Το στυλ αυτό επηρρεάστηκε από τα βορειοαμερικάνικα ρομαντικά τραγούδια της εποχής και τη τζαζ. Το «feeling» συνοδευόταν με μια κιθάρα, σαν τους παλιούς τρουβαδούρους, για να γίνει καλύτερη επικοινωνία με το κοινό. Από εκεί ξεκίνησε και ο Πάμπλο Μιλανές.
Ώς ερμηνευτής, ο Πάμπλο Μιλανές μπήκε στο συγκρότημα Los Bucaneros. Που και που, τραγουδούσε και μόνος του. Συνεργάστηκε με το συγκρότημα αυτό μέχρι το 1966. Το 1967, κάνει την στρατιωτική θητεία του, την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ, και αρχίζει να γράφει τραγούδια πιο πολιτικοποιημένα. Το 1968 δίνει την πρώτη του συναυλία με τον Silvio Rodríguez στο La Casa de las Américas. Είναι το πρώτο σήμα του μουσικού κινήματος που ονομάστηκε το 1972 Nueva Trova. Στο ίδιο μέρος συνάντησε και άλλα σημαντικά πρόσωπα της πολιτιστικής και μουσικής πολιτικής σκηνής όπως Violeta Parra, Chico Buarque, Vinicius de Moraes, Víctor Jara και πολλοί άλλοι. Στις αρχές της δεκαετίας του 80, ξεκινάει δικό του συγκρότημα, με διάφορους φίλους του. Συνεχίζει να αναμιγνύει διάφορα είδη μουσικής, πάντα με δυνατή κοινωνική διάσταση.
Μαζί με τον Silvio Rodriguez και τον Noel Nicola, θεωρείται ένας από τους ιδρυτές της Nueva Trova. Ξεχωρίζει από τον Silvio Rodriguez με μελωδίες επηρεασμένες από τη Βραζιλία, μελωδίες που τις παίζει στη κιθάρα ή στο πιάνο. Συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες όπως οι Silvio Rodríguez, Joaquín Sabina, Ana Belén, Joan Manuel Serrat, Víctor Manuel, Los Van Van, και άλλους. Τα πιο φημισμένα τραγούδια του είναι Yolanda, Yo me quedo, Amo a esta isla.
Το 2005 για πρώτη φορά συνθέτει μέρος της μουσικής του κινηματογραφικού έργου Siempre Habana του Ángel Peláez.

Βιβλία στο ιντερνετ!

Φίλοι μου επειδή οι καιροί για πολλούς είναι δύσκολοι... έκανα μία έρευνα στο ίντερνετ και βρήκα ένα πολύ καλό site.
Εκεί βρίσκεις πολλά βιβλία όπου σε βοηθάν!
Μπες στο http://math.stuff.gr/ και δες! http://e-vivlia.blogspot.com.Το δέυτερο προσφορά της Δήμητρας!!!
Καλή περιπλάνηση!

Ερωτας?? Πατατα!!!!

Η συμβολή μου στην όμορφη τούτη μέρα!!!!!

EDWARD ALBEE

Ο Έντουαρντ Φράνκλιν Άλμπι Γ' (Edward Franklin Albee III) (γεν. 12 Μαρτίου 1928) είναι διακεκριμένος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας γνωστός για τις έξυπνες, δεξιοτεχνικές και συχνά άπονες εξετάσεις της σύγχρονης συνθήκης. Τα πρώιμα έργα του επιδεικνύουν μια μαεστρία και Αμερικανοποίηση του Παραλογισμού που κορυφώθηκε σε έργα Ευρωπαίων θεατρικών συγγραφέων όπως ο Ζαν Ζενέ, ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Ευγένιος Ιονέσκο. Νεώτεροι Αμερικανοί θεατρικοί συγγραφείς όπως η νικήτρια του Πούλιτζερ Πόλα Βόγκελ, αποδίδουν στην τολμηρή μείξη θεατρινισμού και δηκτικού διαλόγου από τον Άλμπι, την επανεφεύρεση του μεταπολεμικού Αμερικανικού θεάτρου στις αρχές της δεκαετίας του '60. Η αφοσίωση του Άλμπι στη συνέχιση της εξέλιξης της φωνής του - όπως αποδεικνύεται σε μεταγενέστερες παραγωγές όπως το The Goat, Or Who Is Sylvia? (2000) - τον οριοθετεί ως ξεχωριστή περίπτωση μεταξύ άλλων Αμερικανών θεατρικών συγγραφέων της εποχής του.Ο Έντουαρντ Άλμπι γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον (DC), και δύο εβδομάδες αργότερα υιοθετήθηκε και μεταφέρθηκε στο Westchester County στη Νέα Υόρκη. Ο θετός πατέρας του Άλμπι, γιός του θεατρικού μεγαλοπαράγοντα E.F. Albee, είχε στην ιδοκτησία του πολλά θέατρα, όπου ο Έντουαρντ εξοικειώθηκε με το θέατρο στην παιδική του ηλικία. Ο Άλμπι έφυγε από το σπίτι του στα τέλη της εφηβείας του, λέγοντας αργότερα σε μία συνέντευξη: "Δεν ήταν πολύ καλοί ως γονείς, και εγώ δεν ήμουν πολύ καλός ως γιός." Ακολούθησε η αποφοίτησή του από τη Στρατιωτική Ακαδημία Valley Forge στο Γουέιν της Πενσυλβάνια το 1945 σε ηλικία 17 ετών. Αποφοίτησε από το Choate Rosemary Hall και παρακολούθησε το Κολέγιο Τρίνιτυ (στο Κοννέκτικατ) για ενάμιση χρόνο προτού αποβληθεί επειδή δεν παρουσιαζόταν σε τάξεις και επειδή αρνιόταν να παρακολουθήσει τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Κατ'ειρωνικό τρόπο ίσως, ο τότε αμελής φοιτητής αργότερα αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου του στην προώθηση το Αμερικανικό πανεπιστημιακό θέατρο, δίνοντας συχνά ομιλίες σε πανεπιστήμια και υπηρετώντας ως διακεκριμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον από το 1989 ως το 2003.Μέλος του Συμβουλίου Dramatists Guild, ο Άλμπι έχει κερδίσει τρείς φορές το Βραβείο Πούλιτζερ για θέατρο - για τα έργα του A Delicate Balance (1966), Seascape (1974) και Three Tall Women (1990-1991) -, ένα Ειδικό Βραβείο Τόνυ για το Σύνολο του Έργου του (2005), το Χρυσό Μετάλιο για το Θέατρο από την Αμερικανική Ακαδημία και Ινστιτούτο Τεχνών και Γραμμάτων (1980), καθώς επίσης και τα Kennedy Center Honors και το Εθνικό Μετάλιο Τεχνών (και τα δύο το 1986).Ο Άλμπι είναι πρόεδρος του ιδρύματος Edward F. Albee Foundation, Inc.Ο μακροχρόνιος σύντροφος του Άλμπι στη ζωή του, ο Τζόναθαν Τόμας, γλύπτης, πέθανε στις 2 Μαΐου 2005, μετά από δίχρονη μάχη με τον καρκίνο.Θεατρικά ΈργαThe Zoo Story (1958)The Death of Bessie Smith (1959)The Sandbox (1959)Fam and Yam (1959)The American Dream (1960)Who's Afraid of Virginia Woolf? (1961-62, Βραβείο Τόνυ)The Ballad of the Sad Cafe (1963) (διασκευασμένο από το μυθιστόρημα του Carson McCullers)Tiny Alice (1964)Malcolm (1965) (διασκευασμένο από το μυθιστόρημα του James Purdy)A Delicate Balance (1966)Everything in the Garden (1967) (διασκευασμένο από ένα θεατρικό έργο του Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Giles Cooper)Box και Quotations From Chairman Mao Tse-Tung (1968)All Over (1971)Seascape (1974)Listening (1975)Counting the Ways (1976)The Lady From Dubuque (1977-79)Lolita (διασκευασμένο από το μυθιστόρημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ)The Man Who Had Three Arms (1981)Finding the Sun (1982)Marriage Play (1986-87)Three Tall Women (1990-91)The Lorca Play (1992)

BILLIE HOLIDAY

Η Μπίλι Χόλιντεϊ (Billie Holiday, 7 Απριλίου 1915 - 17 Ιουλίου 1959) ήταν διακεκριμένη Αμερικανίδα τραγουδίστρια και συνθέτης της τζαζ. Περισσότερο γνωστή για τις ερμηνείες της σε συνθέσεις άλλων μουσικών και τις φωνητικές ικανότητές της, η ίδια συνέθεσε περιορισμένο αριθμό τραγουδιών, ορισμένα από τα οποία συγκαταλέγονται στα κλασικά του τζαζ ρεπερτορίου, όπως τα Lady Sings the Blues και God Bless the Child. Χαρακτηρίζεται συχνά ως η επιφανέστερη τραγουδίστρια στην ιστορία της τζαζ, λαμβάνοντας υπόψη και την επίδραση που άσκησε σε μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Ερμήνευσε επίσης τραγούδια του μπλουζ ρεπερτορίου. Θεωρείται πως οι εγκάρδιες ερμηνείες της βρίσκονται στον αντίποδα των περισσότερο χαρούμενων αυτοσχεδιασμών της Έλα Φιτζέραλντ.Γεννήθηκε στη Φιλαδέλφειατων ΗΠΑ και μεγάλωσε στην πόλη της Βαλτιμόρης. Σε επίσημα έγγραφα εμφανίζεται με μία πληθώρα παραλλαγών του πραγματικού ονόματός της. Ήταν γνωστή κυρίως ως Eleanora Fagan, σύμφωνα με το επώνυμο της μητέρας της, ωστόσο σε νοσοκομειακά έγγραφα αναφέρεται ως Eleanor Harris (ή Elinore στο πιστοποιητικό γέννησής της). Σε παιδική ηλικία απέκτησε το παρωνύμιο Μπίλι, ενώ βαπτίστηκε με το όνομα Eleanor Gough. Παράλληλα ήταν γνωστή ως Ματζ (Madge). Σε εφηβική ηλικία άρχισε να κάνει συστηματική χρήση του ονόματος Μπίλι, πιθανώς λόγω της εκτίμησης που έτρεφε για την ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Μπίλι Νταβ (Billie Dove), ενώ αργότερα υιοθέτησε το επώνυμο του πατέρα της, ελαφρά παραλλαγμένο (Halliday), με το οποίο ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία της στο τραγούδι. Ο τζαζ μουσικός Λέστερ Γιανγκ τής έδωσε επίσης το γνωστό παρωνύμιο Lady Day.Τα παιδικά της χρόνια χαρακτηρίστηκαν από έντονες δυσκολίες. Ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια αρνούμενος να αναγνωρίσει την πατρότητα της Χόλιντεϊ, κάτι που τελικά έκανε μόνο μετά την πρώτη επαγγελματική επιτυχία της. Ο ίδιος ήταν επίσης μουσικός, παίζοντας κιθάρα σε μεγάλες ορχήστρες (big bands), καθώς και στην ορχήστρα του Φλέτσε Χέντερσον. Στην αυτοβιογραφία της περιγράφει την κακομεταχείρισή της από συγγενείς με τους οποίους αναγκάστηκε να συμβιώσει όταν η μητέρα της εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, ενώ για σύντομο χρονικό διάστημα φυλακίστηκε για πορνεία. Η ενασχόλησή της με το τραγούδι ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, τραγουδώντας σε μικρούς χώρους του Μπρούκλιν. Ο μουσικός παραγωγός και κυνηγός ταλέντων Τζον Χάμοντ ήταν ο πρώτος που διέκρινε τις δυνατότητές της και οργάνωσε τις πρώτες ηχογραφήσεις της, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν σε συνεργασία με τον Μπένι Γκούντμαν. Από το 1935 ηχογραφούσε συστηματικά, αποκτώντας σταδιακά ένα ευρύτερο ακροατήριο. Υπήρξε από τις πρώτες Αφροαμερικανίδες τραγουδίστριες που συμμετείχαν σε ορχήστρα λευκών, συνεργαζόμενη με τον Άρτι Σο (Artie Shaw) το 1938, και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940 αποτελούσε μία από τις δημοφιλέστερες τραγουδίστριες. Την ίδια περίοδο, πολλά προβλήματα σημάδευαν την προσωπική ζωή της, σε αντιδιαστολή με την επιτυχημένη επαγγελματική εξέλιξή της. Άρχισε να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, για την οποία καταδικάστηκε σε φυλάκιση το 1947, ενώ συνδέθηκε συχνά με συντρόφους που την κακομεταχειρίστηκαν. Σε συνδυασμό με την εξάρτηση από το αλκοόλ η υγεία της επιδεινώθηκε. Συνέχισε να τραγουδά και να περιοδεύει μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ωστόσο η φωνή της τραχύνθηκε εμφανώς από τις καταχρήσεις. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος σε ηλικία 44 ετών και σε δεινή οικονομική κατάσταση, έχοντας απωλέσει τα κέρδη της από τη μουσική.The Quintessential Billie Holiday, Vols. 1-9, ColumbiaThe Complete Original American Decca Recordings, MCA GRP 26012Lady in Autumn, Verve

jean genet

Ζαν Ζενέ (1910 - 1986), θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ο περιθωριακός ομοφυλόφιλος και ιδιότροπος εκπρόσωπος του θεάτρου του παραλόγου, μέσα από τα έργα του απεικονίζει την ίδια του τη ζωή. Λωποδύτης, κατάδικος και εκδιδόμενος ομοφυλόφιλος, ο Ζενέ περιπλανήθηκε στην Ευρώπη, έγινε το αγαπημένο παιδί της γαλλικής διανόησης, αφοσιώθηκε σε έναν ακροβάτη, και αργότερα μεταμορφώθηκε από απολιτίκ σε ακτιβιστή, υποστηρίζοντας τους Μαύρους Πάνθηρες και ακολουθώντας Παλαιστίνιους στρατιώτες σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Ιορδανίας.
Πρώτα χρόνια
Νόθος γιος μιας πόρνης και ενός εργάτη ο μικρός Ζαν εγκαταλείφθηκε επτά μήνες μετά τη γέννησή του, το 1910. Παρ' όλο που μεγάλωσε σε στοργικό περιβάλλον, με δύο χωρικούς για γονείς, δεν άργησε να παρουσιάσει τάσεις περιθωριοποίησης. Απόπειρες φυγής από το σπίτι και μικροκλοπές αντικειμένων του χάρισαν τον τίτλο του κλέφτη στα 12 χρόνια του. Ήταν όμως άριστος μαθητής, γι' αυτό τον στέλνουν σε μια τεχνική σχολή έξω απ' το Παρίσι να μάθει το επάγγελμα του τυπογράφου. Το σκάει αμέσως για να κυνηγήσει το όνειρό του, το σινεμά, στην Αμερική. "Αποφάσισα να απαρνηθώ έναν κόσμο που με είχε απαρνηθεί" έγραψε για την τροπή που πήρε η ζωή του. Κλεισμένος σε αναμορφωτήριο από τα 15 του ως τα 18 του ο έφηβος Ζαν γνώρισε για τα καλά τη σκληρή δουλειά, την άσχημη όψη των ανθρώπων και μυήθηκε στον ομοφυλόφιλο έρωτα. Θέλησε να ξεφύγει και το προσπάθησε μέσω του στρατού, έφυγε όμως και από εκεί. Λιποτάκτης πια αλλάζει το επώνυμό του και περιπλανιέται στην Ευρώπη με τα πόδια, κλέβοντας ό,τι βρίσκει. Αλλά σε κάθε σταθμό του έχει προβλήματα με τις Αρχές. Φτάνοντας στη Γερμανία του Χίτλερ θα πεί "Αισθάνθηκα σαν να βρέθηκα σε ένα οργανωμένο στρατόπεδο με λωποδύτες. Είναι ένα έθνος κλεφτών".
Η "γέννηση" του συγγραφέα
Περνάει στη φυλακή τα επόμενα επτά χρόνια. "Βλέπω στους κλέφτες, στους προδότες, στους δολοφόνους, στους απόκληρους και στους μάγκες μια βαθιά ομορφιά, μια υπόγεια ομορφιά". Δημοσιεύει το πρώτο του κείμενο σε ηλικία 32 ετών, την "Παναγία των λουλουδιών", το πιο "εμπρηστικό" ίσως μυθιστόρημα του 20ού αιώνα. Το γράφει στο κελί του, σε ό,τι χαρτί βρίσκει. Οι φύλακες θα του το αρπάξουν, εκείνος θα το ξαναγράψει απ' την αρχή. Αποκτά την αναγνώριση της παρισινής κοινωνίας μετά τη γνωριμία του με τον Ζαν Κοκτό, ο οποίος θα φροντίσει ώστε να εκδοθούν τα έργα του και θα τον βοηθήσει πολλές φορές να βγεί από τη φυλακή. Ξαφνικά το παρουσιαστικό του Ζενέ αλλάζει. Βολτάρει στη Μονμάρτρη και στα παρισινά μπιστρό, ντυμένος μπουρζουά διανοούμενος, με χειροποίητα κοστούμια και μεταξωτές γραβάτες. Συναντά τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, τον άνθρωπο που τον ανέδειξε και τον επηρέασε πιο πολύ απ' όλους. Ο Σαρτρ πρωτοστατεί σε μια κίνηση των διανοουμένων της εποχής, ώστε να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή του Ζενέ το 1949, ενώ η βιογραφία του "Άγιος Ζενέ: Κωμωδός ή μάρτυρας", που βλέπει το φως της δημοσιότητας το 1952, όχι μόνο αποκαθιστά τη φήμη ενός πρώην θανατοποινίτη, αλλά τον αναδεικνύει ως κορυφαίο λογοτέχνη και βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο.
Ο μεγάλος έρωτας
Ο Ζενέ, από την ψυχανάλυση του Σαρτρ, δε θα ξαναγράψει για επτά χρόνια. Έχει μάθει όμως να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, πάντα ως κάτι άλλο, κάτι καινούριο. Αυτή τη φορά θα είναι ο θεατρικός συγγραφέας που θα αποσπάσει το χειροκρότημα του κοινού με τις "εμπρηστικές" του παραστάσεις που δε σέβονται την παραδοσιακή πλοκή, ούτε τους νόμους της ψυχολογίας. Ακολούθησαν κινηματογραφικές παραγωγές, βιβλία για τον Ρέμπραντ και τον Τζιακομέτι και περιπλανήσεις ανά την Ευρώπη. Ξαφνικά η ζωή του θα αλλάξει και πάλι, πλάι στον Αμπντάλα Μπεντάγκα, τον 20χρονο ακροβάτη, τον πρώτο μουσουλμάνο εραστή του, στον οποίο θα αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι. Πληρώνει τους καλύτερους εκπαιδευτές, αναλαμβάνει ο ίδιος τη σκηνοθεσία του σόου του επάνω στο τεντωμένο σκοινί, τον πείθει να μην καταταγεί στο στρατό και ξεκινούν οι δυό τους περιοδείες. Η ιστορία τους όμως δεν είχε αίσιο τέλος. Έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό του Μπεντάγκα, ο Ζενέ τον παρατάει. Εκείνος αυτοκτονεί και ο Ζενέ πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Καταστρέφει τα χειρόγραφά του και ανακοινώνει στους φίλους του ότι δεν θα ξαναγράψει ποτέ. Θα αποπειραθεί να αυτοκτονήσει το 1967.
Η πολιτικοποίηση του συγγραφέα
Δεν είχε εκτονώσει όμως όλο του το θυμό, όλη του την ενέργεια και γι' αυτό το λόγο δεν μπορούσε να πεθάνει ακόμη. Επινόησε μια νέα ζωή. Επέλεξε να πολιτικοποιηθεί. Με σύνθημά του για άλλη μια φορά τη βία, μάχεται στο πλευρό της επαναστατικής οργάνωσης Μαύροι Πάνθηρες κατά των φυλετικών διακρίσεων και του πολέμου στο Βιετνάμ και υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Σειρά έπειτα έχουν οι Παλαιστίνιοι. Ο Ζενέ αποφασίζει να ζήσει με τους φενταγίν στην Ιορδανία το 1971, μετά την εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των βασιλικών ιορδανικών δυνάμεων και των παλαιστινιακών οργανώσεων που είχαν καταφύγει στη χώρα. Το υλικό αυτής της επίσκεψης αποτελεί την πρώτη ύλη για το βιβλίο του "Αιχμάλωτος του έρωτα". Μόνο που ο Ζενέ δεν γύρισε πίσω να στρωθεί στο γράψιμο. Πέρασαν άλλα δέκα χρόνια ώσπου, το Σεπτέμβριο του 1982, επέστρεψε και πάλι στους Παλαιστίνιους, αυτή τη φορά στη Βηρυττό. Στο μεταξύ οι Ισραηλινοί μόλις είχαν εισβάλει στην πόλη. Ο Ζενέ ήταν ένας από τους πρώτους παρατηρητές που επισκέφτηκαν τον καταυλισμό των Παλαιστινίων στη Σατίλα, λίγες ώρες μετά την εισβολή των Χριστιανών Λιβανέζων Φαλαγγιτών.
Ο θάνατος
Ο Ζαν Ζενέ πέθανε ένα ήσυχο ανοιξιάτικο πρωινό του 1986. Μόνος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Παρίσι, νικημένος από τον καρκίνο. "Σ' έναν σιωπηλό και ασήμαντο δρόμο, που ξαφνικά πήρε λάμψη, αποτελώντας την τελευταία στάση της ζωής του Ζενέ στην πόλη, την οποία μεταμόρφωσε και εξύβρισε χωρίς σταματημό" σημειώνει στο ξεκίνημα της βιογραφίας του ο Στίβεν Μπάρμπερ.
Εκπρόσωποι του θεάτρου του παραλόγου, το οποίο βασίζεται σε μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες και καταστάσεις, σύμφωνα με το θεμελιωτή του όρου, τον κριτικό Μάρτιν Εσλιν, είναι οι Σάμουελ Μπέκετ, Ευγένιος Ιονέσkο, Ζαν Ζενέ και Αρτούρ Αντάμοφ.

φεμινισμός μέσα στην μαλακία!!

Τον Οκτώβριο του 2006, πάνω από 6.000 γυναίκες συγκεντρώθηκαν στο Σικάγο για να παρευρεθούν στο «Αληθινό Γυναικείο Συνέδριο ’08» (‘‘True Woman Conference ’08). Σύμφωνα με τους διοργανωτές του, το συγκεκριμένο event επιχειρεί να συνδυάσει το πρότυπο της «βιβλικής γυναίκας» με το «πατριαρχικό κίνημα». Η Associated Baptist Press προσπαθεί να εξηγήσει τη σχέση μεταξύ της βιβλικής γυναίκας και της σύγχρονης φεμινίστριας. Απώτερος στόχος είναι να συγκεντρώσει τις υπογραφές 100.000 γυναικών που να αποδέχονται το «Αληθινό Γυναικείο Μανιφέστο», το οποίο, όπως λένε, αποτελεί τη συνέχεια του φεμινιστικού κινήματος των ‘60s. Το μανιφέστο στηρίζουν μέχρι στιγμής με τις υπογραφές τους μόνο 3.000 θρησκόληπτες ακτιβίστριες, από τις 11 Οκτωβρίου που εκδόθηκε. Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι η ύπαρξη και μόνο της συγκεκριμένης καμπάνιας εκφράζει ένα νέο ρεύμα γυναικών στην Αμερική, που βλέπουν τους εαυτούς τους σαν μία εναλλακτική μορφή του φεμινιστικού μοντέλου σε συνδυασμό με την προσκόλληση στα θεία. «Πιστεύουμε στο Θεό για ένα κίνημα μεταρρύθμισης και αναζωογόνησης στις καρδιές και τα σπίτια των Χριστιανών γυναικών, σε ολόκληρη την οικουμένη», δηλώνει η Νάνσι Λι ντε Μος, μία από τις διοργανώτριες του συνεδρίου, προσθέτοντας: «πιστεύω απλώς πως υπάρχει ένα τεράστιο γυναικείο κίνημα που αποτελείται από εκατομμύρια αληθινές γυναίκες, που είναι ικανές να δώσουν κάθε είδους μάχη για χάρη του Χριστού». Παρά το γεγονός ότι το όλο εγχείρημα είναι φτιαγμένο από γυναίκες για γυναίκες, φαίνεται ότι προσβλέπει σε έναν κόσμο βασισμένο στις αρχές της ανδροκρατίας, στα ήθη και τις παραδόσεις. Οι υποστηρίκτριες δηλώνουν ότι η σημερινή κοινωνία έχει χάσει τον προσανατολισμό της επειδή «άντρες και γυναίκες έχουν εξισωθεί» και αυτό παραβαίνει το σχεδιασμό του Θεού. «Παρόλο που στα μάτια του Θεού είμαστε όλοι ίσοι, εδώ στη γη, άντρες και γυναίκες, είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε διαφορετικά», μας λένε οι Αμερικανίδες «νεοφεμινίστριες».