Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Α οπως ΑΓΑΠΗ

Πόσο όμορφο, πόσο ανθρώπινο...
Εκεί είναι μάτια μου δίπλα σου,
ακόμα κι αν σας χωρίζουν πόλεις,
σύνορα, νύχτες, μέρες, στιγμές ή αιώνες.
Εκεί είναι.
Δεν πεθαίνει η αγάπη καρδιά μου,
όταν είναι αληθινή.
Μέχρι να την κάνω στα θυμαράκια,
θα το φωνάζω κάποιος λογικός θα με ακούσει.
Εκεί είναι ότι φαντάζει και ανασαίνει ως αληθινό,
δεν χάνεται.
Απομονώνεται ψάχνεται και επιστρέφει.
Αν όχι ήταν λίγη η αγάπη,
δακρυσμένη η ειλικρίνειά της,
σπασμένα τα όνειρά της από την αρχή.
Κάνε όνειρα.
Κάποιος μου στέρησε κάποτε αυτό το δικαίωμα.
Αλλά συνέχισα να κάνω.
ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ.
Δεν είμαστε μεγαλόκαρδοι όλοι.
Ούτε σέρνουμε τις ίδιες ευαισθησίες.
Χαμογέλα.
Οι αποστάσεις δεν υπάρχουν.
Εμείς τις δημιουργούμε.
Κάποτε μου είπαν πως η απόρριψη ή η φυγή
δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται.
Πολλοί φοβούνται τα έντονα συναισθήματα.
Προτιμούν την χλιαρότητα μιάς θαμπής καθημερινότητας
γεννιούνται και πεθαίνουν εκεί.
Κάποιος μου έμαθε να είμαι συγκεκριμένη.
Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν αγάπη μου.
Εμείς πεθαίνουμε.
Περνώντας σε άλλες διαστάσεις.
Κι αυτές μαζί.
Σαν κάτι γήινα δώρα που λαχταράνε αιώνιους έναστρους ουρανούς,
σαν κι αυτόν που συχνά γράφουμε εδώ,
εμείς τις φωτεινές ευχές μας.
Χθες κύτταξα ψηλά,
είδα λίγα άστρα,
βαριά σύννεφα,
κουρασμένες ελπίδες.
Αγάπησα και τους εχθρούς μου χθες βραδάκι.
Εκεί στη βεράντα που κουρνιάζω και ξαπλωμένη κυττώ ψηλά,
γνωρίζοντας εμένα τους φόβους τα πάθη τα γέλια τις χαρές τα όνειρα.
Φαινομενικά ήμουν μόνη.
Αλλά δίπλα μου είχα όλους αυτούς αυτές που καθημερινά ομορφαίνουν τη ζωή
με το κελαρυστό γέλιο τις ατάκες, τις γκάφες, τα κοινά οράματα, τις φάρσες
και τις μικρές στιγμές που μοιραζόμαστε.
Αληθινό είναι αυτό που είναι κοντά σου.
Που φεύγει.
Αλλά επιστρέφει.
Αληθινό είναι το χέρι που κρατάς,
το στόμα που φιλάς
το βλέμμα που ατενίζεις.
Αληθινό είναι το χάδι που στολίζει την αφή σου.
Πέτα το ψέμα.
Ταξίδεψε στο φως.
Οποιος αγαπάει δεν χάνεται.
Αν χαθεί, καλή του ώρα.
Στο βαθμό που γνωρίζετε την αγάπη γίνεστε η αγάπη!
Η αγάπη είναι κάτι παραπάνω από ένα συναίσθημα!
Είναι μία φυσική δύναμη και πρέπει συνεπώς να περικλείει την αλήθεια.

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Σε όσους έχασα......

Σ' όσους έχασα νωρίς
και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω.
Αυτές τις μέρες μου έρχονται
πολλά πρόσωπα στο μυαλό...
Πρόσωπα που έχασα νωρίς...
"Νωρίς" με την κάθε έννοια που μπορούμε να δώσουμε...
Πρόσωπα που τώρα με βλέπουνε από ψηλά
και που δεν πρόλαβα να ζήσω μαζί τους αρκετά...
Να περάσω μαζί τους στιγμές που να έχω να θυμάμαι
ακόμα και τώρα που απουσιάζουνε και λυπάμαι ...
Οι κάποια άλλα άτομα που έφυγαν νωρίς από κοντά μου
αλλά όχι για τους ουρανούς,
ίσως για άλλη χώρα,
για άλλη πόλη,
για άλλο έρωτα?
Όλοι τους πρόσωπα που αυτές τις μέρες τα χρειάζομαι
και τα θυμάμαι όλο και πιο έντονα...
Δεν ξέρω αλλά η θύμηση τους με σκοτώνει,
με πληγώνει,
με μαχαιρώνει...
Όλοι έρχονται κοντά μας για κάποιο λόγο
αλλά δυστυχώς η παρουσία τους στην ζωή μας έχει μια ημερομηνία λήξης
και το μόνο που μένει τελικά είναι μια απλή ανάμνηση,
ένα πόνος και κάποιες φορές ένα "γιατί".
Μερικούς όμως ο χρόνος που τους δίνεται
για να ζήσουν στο πλάι μας είναι πολύ λίγος
και έτσι οι αναμνήσεις μας μαζί τους ελάχιστες.
Σκέφτομαι και τα άτομα που μένουν μακριά μου,
όσο και αν τους προσμένει η καρδιά μου...
Ανθρώπους που είμαι έξω απ' την ζωή τους,
γιατί δεν θελήσανε να ακούσουν την ψυχή τους .
Πρόσωπα που νιώθω πως κι αυτά τα έχω χάσει,
αφού πριν έρθουνε καλά καλά,
για άλλα μέρη άνοιξαν φτερά.
Αν και σας έχασα πριν ακόμη σας ζήσω,
πάντα στο πλάι μου θα ήσαστε
δεν θα σας αφήσω πίσω.
Σαν μια γλυκιά ανάμνηση,
σαν ένα ωραίο δώρο θα σας θυμάμαι πάντοτε
και ας έμεινα με πόνο...
Σ' όσους έχασα νωρίς ...
Και σ' όσους δεν κατάφερα να ζήσω...
Ακόμη σας χρειάζομαι ...